Hoe vaak ik me niet afvroeg; “waarom zien ze het niet?” Ga ik dat steeds beter begrijpen. Nu mijn dochter ouder wordt, met 12 jaar ben je natuurlijk al heel groot, kan ze meer en meer onder woorden brengen. Ze heeft geleerd dat als je iets duidelijk kan maken, op welke manier dan ook je verder kan helpen. Dit gaat echt nog niet zomaar, want naast autisme is er gewoon sprake van een ontzettend eigenwijs meisje. Maar samen in een rustige veilige omgeving kan ze goed aangeven wat er is, en vaak zelfs wat er nodig is. Ze heeft een heel scala aan opties voor zichzelf die ze in kan schakelen als het nodig is. Haar maniertjes, haar overlevingstechnieken zijn nu duidelijk voor mij, en daardoor is nu steeds beter te zien, hoe snel de overprikkeling eigenlijk al opduikt. Waar ze vroeger doorging omdat dit van haar gevraagd heeft ze nu geleerd om het voor te zijn, niet altijd, maar wel vaak. Werd ze vroeger letterlijk ziek van overprikkeling, voorkomt ze dat nu. Zonder koptelefoon, met haar telefoon en dus haar muziek zal je haar niet snel zien, tenzij de telefoon er echt niet mag zijn, of er ontspanning genoeg is (soms ook gewoon nog weleens omdat het zo hoort). Voor vele vooral een puber die niet zonder haar telefoon kan, en ja dat is waar, maar de reden waarvoor ze niet zonder die telefoon kan is anders dan bij de meeste pubers. Na een drukke dag hoor ik of helemaal niets uit haar kamer (koptelefoon met muziek en een boek) of heel veel gepraat (de gebeurtenissen verwerken met haar fantasie vriendjes).
Soms is het zelfs bijna zo dat ze zich aardig staande weet te houden, dat ik bijna vergeet dat ik echt soms voor haar moet schakelen, of praten. Dan staat ze daar als een echte jonge dame, die het wel even doet… Super trots kijk ik dan naar haar, wat doet ze het goed.. Wat heeft ze veel geleerd, ze komt er wel.
Binnen seconden kan het echter ineens totaal veranderen, haar woorden zijn weg, paniek in haar ogen. Iets heel kleins, iets onverwachts, een kwestie van een antwoord van een ander… Het maakt niet uit wat het is, het is vaak niet te voorspelen. Maar dan verandert haar houding, subtiel, maar het verandert en ineens snappen andere mensen het niet meer, daar stond net nog een vrolijk meisje, ze zag er zo vol zelfvertrouwen uit…. Voor er een complete shutdown inschakelt geef ik een voorzetje, maar vaak lukt het niet meer, eerst samen proberen, en als dat niet lukt spreek ik voor haar. Maar de persoon tegenover haar is even de weg kwijt.. Ze kan het toch zelf wel, ohh dat is zo’n overbezorgde moeder… Wat ze niet zien is de opluchting als er even geholpen is, Wat ze niet horen is dat mijn dochter me later uitlegt dat ze het even echt niet meer kon. Wat ze niet weten is dat het haar op dat moment gewoon echt niet lukt.. In situaties waarin ik er niet ben, gaat haar knopje om, doet ze wat anderen van haar verwachten, past zich aan, verwacht achteraf thuis, of soms ook via berichtjes met haar telefoon dat ik het oplos of regel. Maar dit sloopt haar, en zorgt ervoor dat haar overlevingsmechanisme in werking worden gezet, haar fantasievriendjes zijn dan bij haar, ze sluit haar bubbel om haar heen, of probeert vooral aan andere te spiegelen… En soms is daar gewoon standje negeren, en komt ze over als een meisje die denkt dat ze alles wel weet en een ander totaal niet interessant vind.. Maar ohh wat vind ze dat soms lastig, want een ander wil ze niet kwetsen, tenzij je over haar grenzen blijft gaan keer op keer, dan gaat standje negeren aan en die zet ze dan niet meer uit…
Een meisje met autisme… zo heerlijk ondoorgrondelijk, een groot mysterie, maar ik mag mee in haar doolhof en wirwar van trucjes en verbaas me keer op keer hoe handig ze erin is. Maar door al die trucjes, en alles wat ze zelfs kon verbloemen voor mij, is nu wel duidelijk hoed goed ze het spel kan spelen om maar niet buiten de norm te vallen… Maar meisje blijf vooral wie je bent, wees trots op je mooie unieke persoonlijkheid, straal zoals alleen jij kan stralen, en als het nodig is blijf ik je helpen..
