Angsten spelen hier in huis een grote rol, alleen zijn ze niet altijd herkenbaar aan angsten. Beide kinderen kunnen heel goed verbloemen dat ze angstig zijn. En gelukkig durven ze tegen mij het nog redelijk te uiten, vaak herkennen ze angst niet als zodanig, maar belemmert het ze wel in hun dagelijkse bezigheden. Faalangst speelt bij beide kinderen een grote rol in het dagelijks leven. De een blokkeert gewoon en weigert iets op te schrijven, flink frustrerend als je hoofd het wel weet, maar je handen het niet op papier krijgen. Kan me dan voorstellen dat het stillaan een strijd wordt. Echter als je gewoon zegt ik doe het niet of ik kan het niet. Wordt het vaak gezien als het nog niet kunnen.. De cirkel blijft dan rond gaan, frustratie loopt op, de angst wordt groter…. Maar als je dan zelf niet in staat bent om te zien dat het voortkomt uit angst is de weg terug uit die cirkel wel erg lastig. De ander maakt letterlijk door de faalangst fouten die niet nodig zijn, als ze denkt ik kan het niet lukt het ook gewoon niet. Faalangst komt bij haar voort uit niet begrepen worden, dit blijkt nu op school enorm. We hebben het enorme gelukig dit jaar een juf te hebben die haar volledig begrijpt en wil begrijpen (ook niet geheel onbelangrijk) hierdoor bloeit ze op, en laat ze resultaten zien die ineens volledig in het totaal plaatje kloppen, met wat we zelf altijd al hebben gezien. Een slim meisje die pas op bloeit als alle factoren vertrouwd zijn. De paniek slaat dan ook toe als er iets aan die vertrouwde factoren wegvalt. Een dag die anders verloopt, geeft al onrust, onrust die vooral thuis merkbaar is. Merkbaar niet in de vorm van opstandigheid, maar emotionele uitbarstingen. Deze week is er vooral paniek om alles.. Alles wat met woensdag te maken heeft zorgt voor paniek.. De kleinste dingen die normaal indien voorbereid geen probleem zijn zijn nu bergen hoger dan de Mount Everest. En waarom… nou haar juf heeft een dagje cursus… Er spookt dus maar 1 gedachte door haar hoofd ; “Wat als de invaljuf me niet begrijpt? “. Stel je niet aan, zou je willen zeggen, het is maar 1 dag.. Maar gebleken is dat 1 dag een andere juf het verschil maakt tussen een 8 of een 1 voor een dictee. Een enorme indruk voor 1 dagje.
Uit de angsten van de kinderen komt vervolgens een angst die mij om mijn hart slaat.. Wat als mijn dochter volgens jaar een andere juf krijgt…. Gaat dat na deze juf nog lukken op het regulier? en is een overstap mogelijk als het niet lukt, maar wordt het dan op iets anders geschoven.. Wat als de faalangst blijft overheersen en beide kinderen straks geen woord meer op papier krijgen, vastlopen in hun hoofd en hun droom niet waar kunnen maken. Wat als je denkt op havo/vwo nivo maar toets op minimaal nivo.. Waar kom je dan wel tot uiting, wat zijn de mogelijkheden. Welke angsten komen er nog meer bij… Want het begon al heel vroeg met verlatingsangst, die is nooit meer weggegaan, is regelmatig nog heel heftig aanwezig, zo aanwezig dat het echte een grote impact heeft. Ooit heb ik na jaren extreme angst voor knallen, de angst bedwongen, met behulp met een schat van een hond.. De angst is niet weg, maar bepaald mijn leven tijdens de jaarwisseling niet meer. Hoe kunnen we zover komen bij de kinderen. Na een tip ga ik me eens verdiepen in de matrix methode. En wie nog meer tips heeft ik hoor ze graag. En een buddy hond… zo graag zou ik die in huis halen, helaas zijn we door allergieën gebonden aan beperkte hondenrassen en laten die nu kwa budget nogal duur in de aanschaf zijn, plus een pup hoe lief ook, kan nog aardig pittig en onvoorspelbaar zijn, iets wat hier juist.. weer angst oproept.. Dus mocht er nog iemand een labradoodle of een goldendoodle met heerlijk karakter van een jaar of 2 weten? Die zou van harte welkom zijn. En tot die tijd erkennen we de angst, maar proberen we er toch luchtig op in te spelen, en zijn er nu in ieder geval aan beide kanten leerkrachten die de angsten zien en erkennen.
