Gisteravond naar een info avond bij mijn zoon op school (cluster 4) geweest. En niet zo maar een infoavond.. Er kwam een man zijn verhaal vertellen, zijn verhaal over zijn ASS (MCDD) en angststoornis. Door zijn verhaal te horen voelde het alsof ik door een kijkgaatje in het hoofd van mijn zoon kon kijken. Nee het verhaal was niet gelijk aan, maar de raakvlakken waren genoeg om toch een tipje van de soms zo zware sluier opgelicht te krijgen. Hoe knap het was dat hij zijn verhaal kon vertellen.. En hoeveel steun zoiets je kan geven. Vragen die beantwoord worden, gevoelens die bevestigd worden.
Het grootste raakvlak was denk ik toch wel het veilige gevoel van zijn ouders, hij kon mooi omschrijven dat als er dingen veranderd waren bv met een vakantie, hij zijn ouders toch als veilig punt kon zien. Dat is iets wat ik hier thuis ook zie gebeuren, bij beide kinderen trouwens.. Als mama er maar bij is…. Een ander belangrijk punt vond ik toch ook wel de openheid over ASS..Wees er open over, als mensen weten wat er speelt kunnen ze er wat mee, als mensen het niet weten, zal er ook minder begrip zijn.. Dat is iets wat ik ook altijd heb geloofd, waardoor ik dit blog ook ben begonnen.. En misschien dat anderen dit anders zien, en misschien dat anderen vinden dat ik het er teveel over heb.. Mijn kinderen zijn tenslotte niet hun diagnose ze zijn een uniek persoontjes die toevallig ook een diagnose hebben. Maar het helpt mij, maar ook hun als er meer begrip is, als gedrag te verklaren valt. Want onverklaarbaar gedrag, vervalt vaak in negativiteit, en negativiteit zorgt voor een negatieve spiraal van alle partijen waar je dus geen stap meer verder mee komt.
Hoe mooi en bijzonder die avond was, zo confronterend is de voorgaande schoolreis van mijn dochter. Waar ik het elk jaar heerlijk vond om mee te gaan op schoolreisje vond ik het dit jaar moeilijk. Niet het groepje zelf, want die was gezellig. Niet het schoolreisje zelf, want we hadden heerlijk weer en een vrolijke sfeer.. Maar het feit dat je met je neus op de feiten wordt gedrukt, en ziet dat mijn dochter zo goed om alles heen draait dat de juf het niet zal/kan zien. De onrust die bij haar ontstaat als er geen zekerheden zijn. Waarbij een juf die nogal chaotisch over lijtk te komen zeker niet helpt. De overprikkeling die vervolgens op haar gevoel slaat, waardoor ze zich nog onzekerder gaat voelen. Het afzonderen van de groep, in het eigen wereldje kruipen.. En het wat ik op dit moment nog het meest erge vind, het negatieve gevoel op zich afroepen als ze de andere niet begrijpt. Lachen om iets grappigs ervaart ze als uitgelachen worden, interpreteren van het sociale van leeftijdgenoten loopt compleet vast. Dus krijg je een enorm emotioneel meisje, met vluchtgedrag naar eigen wereldje, die niet meer kan genieten. En wat een contrast werd dat met het weekend wat vooraf ging.. Een weekend waarin ze compleet haar zelf was, terwijl ze 2 dansvoorstelling had…
Gister was een dag vol achtbaan gevoelens, en hoe toepasselijk na alles ritjes in de achtbaan tijdens de schoolreis.. Letterlijk en figuurlijk was het dus een rit in een achtbaan.. Maar geef mijn die achtbaan uit het pretpark maar want daar kan ik na een kort ritje uitstappen…..Terwijl die achtbaan van emoties niet te stoppen is…
