Doordat iedereen in huis gekluisterd zit kom je jezelf maar ook de ander flink tegen. Je huis lijkt ineens een stuk kleiner, wat in ons geval best knap is gezien deze al niet groot was. Je loopt tegen dingen aan, waar je misschien niet eerder mee te maken hebt gehad. En voor 1 van de eerste keren is de ervaring die we hebben met een thuiszitter alleen maar een voordeel. Zo hebben we hier uit kunnen vinden wanneer stress toeneemt bij mijn thuiszitter en wat we kunnen doen om dit te beperken. Nu werkt het voor iedereen anders, maar ook mijn jongste heeft een periode alleen de ochtend volgehouden op school. Op dag 1 heb ik een schema gemaakt als leidraad, en dat is precies wat het geworden is, als de spanning toeneemt zie ik de kinderen de planning opzoeken en kijken naar wat ze het beste kunnen gaan doen. Terwijl we het eigenlijk ook echt meer als een leidraad gebruiken dan ons er strikt aanhouden en dat werkt voor ons. Ook zijn de kinderen bekend met beide een totaal andere aanpak, en dat is in deze periode niet anders. Bij de 1 werkt heel veel geduld hebben, de grens van overvraging sterk bewaken en vooral laten denken dat hij onderhandelingsruimte heeft om de regie in handen te houden. Uiteraard heeft deze moeder die onderhandelingsruimte allang ingecalculeerd. Schoolwerk is te spannend, Nu ging dat al aangepast, maar elke tijdsdruk in welke vorm dan ook zorgt nu voor zoveel opgebouwde spanning dat we het houden bij een aangepast programma. Dit betekend wel het laatste stukje van welke schoolse manier dan ook loslaten. Zijn educatie tijd bestaat uit informatieve filmpjes kijken, denkspelletjes spelen en techniek projectjes. Zo Hebben we spontaan moeten leren wat in hemelsnaam een toffelzaag is. In dit geval is het cliché waar dat ik als alleenstaande moeder nou geen hoogstaande klusser ben. En hebben we kunnen ervaren dat ook al is het niet de mooiste uitvoering, je moet bukken als je een kartonnen raket afschiet. Ons nieuwe project is een knikkerbaan, waarvan ik me nu vooral afvraag of dat nu echt zo slim was met 2 speelse katten in huis, en maar 1 knikker. Maar mijn knul leert, de spanning om het leren heen is weg en zijn ontwikkeling staat niet stil. 1-0 voor ons zou ik zo zeggen.
En terwijl wij ons geheel eigen programma volgen met de oudste, volgt de jongste een mooi schema van de juf, ze 4 dagen per week te videobellen met de klas, 2 juffen en 1 meester. Durft ze vragen te beantwoorden via videobellen, is appen met je vriendin de nieuwe manier van stiekem briefjes naar elkaar schuiven. Hebben we de regel dat al het online werk op de dagplanning die dag moet, maar mag ze als het niet gaat, de andere opdrachten best een dagje verder schuiven. We werken samen aan de dingen die lastig zijn, smokkelen we af en toe met lezen, want dat doet ze normaal al genoeg en is op een andere dag weer vele malen meer. Op sommige dagen loopt het soepel, op andere dagen kost het heel wat meer moeite, en dat mag. En een enkele dag lukt het gewoon niet, en dat is ook goed, als het in te halen is doen we dat en anders, dan is het jammer. De muziektherapie loopt gewoon door, en zelfs het paasontbijt met de klas wordt via videobellen gedaan. Het is al met al een flinke overgang van een schoolklas naar thuis, maar dat mute knopje bij het videobellen is soms wel een enorme uitkomst. De sensorische materialen in huis worden met veel regelmaat gebruikt en af en toe is het gewoon even hard tegen een bal trappen om de frustratie eruit te krijgen.
Maar het belangrijkste is toch wel om echt te luisteren en te kijken naar waar de grens ligt van elk gezinslid. Wat is haalbaar voor iedereen. Wat is de grens om het gezellig te houden in huis en toch door te ontwikkelen, want rekken we die grens op dan is het einde zoek. Als er 1 de grens overgaat is het nog belangrijker dan anders die balans snel te herstellen, want als de balans verdwijnt komt daar een negatieve spiraal, en kom daar maar eens uit. Meteen ook een wijze les voor mij. Er is nu niemand die het even over kan nemen, het gaat echt 24/7, 7 dagen per week door. Respecteer ik mijn grens niet stort ik in, dan is ook de balans verdwenen. Dus zullen we misschien een keertje vaker een frietje eten, hangt de was soms een dag langer buiten aan de lijn. En staat mama gewoon ook eens een kwartiertje of iets langer uit. Wat betekend dat je even je vraag niet kan stelen, je even moet wachten op die aandacht. Dit geldt ook voor de katten overigens. Alleen voor knuffels sta ik nooit uit. We waarderen het lieve kaartje dat binnenkomt nog een beetje extra. En soms, soms mogen we ook samen even boos zijn op dat stomme virus wat alles in de war gooit. Praten we over hoe spannend het ook eigenlijk wel is. En mopperen we samen op de mensen die het niet zo goed snappen en zich niet aan de regels houden. De 3 eenheid die we al waren is alleen sterker geworden, want samen lukt het ons wel.
