Wij merken helemaal niets aan ze hoor.. Ze luisteren toch goed… zijn toch lief aan het spelen… Nee hoor snap het helemaal niet… Waarom krijgen ze medicijnen? en waarom zit hij op speciaal onderwijs dan….
Allemaal uitspraken die je veel hoort na oppervlakkige bezoekjes.. van die bezoekjes waar veel voorbereiding inzit.. die we zo veel mogelijk proberen te vermijden.. maar soms wel nodig zijn.. van die verjaardagen en feestjes waar je echt niet onderuit komt..Waar je nooit op je gemak zit, volledig gefocust op de kleine dingen die een aankomende meltdown verraden. Kleine dingen die alleen zichtbaar zijn als je het kind door en door kent.. Zodra er een ander kindje huilend aankomt, staat het zweet me op de rug.. is het toch weer misgegaan…Maar mensen die niet heel dichtbij staan merken niets.. die horen alleen verhalen en die zien het andere stukje niet.. Het planbord, de week voorbereiding. De afspraken die gemaakt zijn voor als… de strijd vlak voor we weggaan, vlak voor de knop omgaat… Wat dat knopje kan om, maar niet al te lang… Het knopje gaat om in een vreemde situatie, zodat er een grote glazen muur om hem heen staat, een muur waar je doorheen kunt kijken, maar nooit door kan rijken, maar met een glimlach (want dan wordt je vriendelijk gevonden) en wat ontwijkend gedrag kan je een heel eind komen.. Mee lachen om grapjes lukt ook… de grap wordt zelden begrepen, maar hij heeft zichzelf aangeleerd om naar de kleinste toonverschillen in stemmen te luisteren, en weet precies wanneer er dus een grap verteld wordt… Geweldig voor mensen die dat niet weten, die voelen zich zo grappig.. Als zijn zusje erbij is het ent iets makkelijker, als het misgaat is zij veilig en uit hij zich bij haar ( helaas nog steeds op de verkeerde manier). Bij een huilend zusje omdat haar broer dit of dat heeft gedaan is dan ook meteen duidelijk dat dat 1 van de eerste tekenen is, opletten geblazen er kan niet veel meer bij in zijn emmertje voor hij overstroomd… Gelukkig weten we het vaak goed in et schatten en zijn we weg voor een meltdown plaatsvind.. en doe volgt op zo goed als alle bezoekjes…Ontspannen op visite gaan…. nou ontspannend is het niet voor mij meestal helaas… Alleen bij mijn ouders kan ik ontspannen, zonder drukte daar gaat het dan meestal wel goed, en met drukte gaat het langer goed dan gemiddeld, bij opa en oma voelt hij zich thuis… Gevolg is wel dan ik de waakstand uitzet. met als gevolg dat we meestal te laat zijn en daar het nog weleens misgaat.. en dan ineens beseffen mensen hoe het is.. Want die meltdown die thuis (in het gunstige geval) of onderweg plaatsvind zien ze niet.. Helaas merk ik dat ik er veel op aanpas.. en dit steeds meer doe, veel plaatsen kom ik niet meer, en uitnodigingen voor etentjes, of bezoekjes blijf ik uitstellen… sociaal leven… uhhh wanneer…. Een vriendenkring… welke vrienden, via internet vind ik alles gezellig, maar s’avonds een keer weg betekend ervoor en erna een kind dat van slag is.. is dat het waard… ik laat het snel alweer gaan.. De weekenden dat de kinderen er niet zijn ben ik de eerste avond te moe, de 2e avond is voor mijn partner en dan ben ik vaak nog te moe voor veel dingen…
En hoewel ik het soms toch echt wel mis, en met jaloezie verhalen aanhoor over vrienden dit en vrienden dat, met vriendinnen een avondje op stap.. ik hou zo ontzettend veel van mijn kinderen dat ik er niet bij stil blijf staan en accepteer dat het nu gewoon niet kan.. wie weet komt het wel weer.. En tot die tijd probeer ik af en toe nog sociaal te zijn via internet…
Allemaal uitspraken die je veel hoort na oppervlakkige bezoekjes.. van die bezoekjes waar veel voorbereiding inzit.. die we zo veel mogelijk proberen te vermijden.. maar soms wel nodig zijn.. van die verjaardagen en feestjes waar je echt niet onderuit komt..Waar je nooit op je gemak zit, volledig gefocust op de kleine dingen die een aankomende meltdown verraden. Kleine dingen die alleen zichtbaar zijn als je het kind door en door kent.. Zodra er een ander kindje huilend aankomt, staat het zweet me op de rug.. is het toch weer misgegaan…Maar mensen die niet heel dichtbij staan merken niets.. die horen alleen verhalen en die zien het andere stukje niet.. Het planbord, de week voorbereiding. De afspraken die gemaakt zijn voor als… de strijd vlak voor we weggaan, vlak voor de knop omgaat… Wat dat knopje kan om, maar niet al te lang… Het knopje gaat om in een vreemde situatie, zodat er een grote glazen muur om hem heen staat, een muur waar je doorheen kunt kijken, maar nooit door kan rijken, maar met een glimlach (want dan wordt je vriendelijk gevonden) en wat ontwijkend gedrag kan je een heel eind komen.. Mee lachen om grapjes lukt ook… de grap wordt zelden begrepen, maar hij heeft zichzelf aangeleerd om naar de kleinste toonverschillen in stemmen te luisteren, en weet precies wanneer er dus een grap verteld wordt… Geweldig voor mensen die dat niet weten, die voelen zich zo grappig.. Als zijn zusje erbij is het ent iets makkelijker, als het misgaat is zij veilig en uit hij zich bij haar ( helaas nog steeds op de verkeerde manier). Bij een huilend zusje omdat haar broer dit of dat heeft gedaan is dan ook meteen duidelijk dat dat 1 van de eerste tekenen is, opletten geblazen er kan niet veel meer bij in zijn emmertje voor hij overstroomd… Gelukkig weten we het vaak goed in et schatten en zijn we weg voor een meltdown plaatsvind.. en doe volgt op zo goed als alle bezoekjes…Ontspannen op visite gaan…. nou ontspannend is het niet voor mij meestal helaas… Alleen bij mijn ouders kan ik ontspannen, zonder drukte daar gaat het dan meestal wel goed, en met drukte gaat het langer goed dan gemiddeld, bij opa en oma voelt hij zich thuis… Gevolg is wel dan ik de waakstand uitzet. met als gevolg dat we meestal te laat zijn en daar het nog weleens misgaat.. en dan ineens beseffen mensen hoe het is.. Want die meltdown die thuis (in het gunstige geval) of onderweg plaatsvind zien ze niet.. Helaas merk ik dat ik er veel op aanpas.. en dit steeds meer doe, veel plaatsen kom ik niet meer, en uitnodigingen voor etentjes, of bezoekjes blijf ik uitstellen… sociaal leven… uhhh wanneer…. Een vriendenkring… welke vrienden, via internet vind ik alles gezellig, maar s’avonds een keer weg betekend ervoor en erna een kind dat van slag is.. is dat het waard… ik laat het snel alweer gaan.. De weekenden dat de kinderen er niet zijn ben ik de eerste avond te moe, de 2e avond is voor mijn partner en dan ben ik vaak nog te moe voor veel dingen…
En hoewel ik het soms toch echt wel mis, en met jaloezie verhalen aanhoor over vrienden dit en vrienden dat, met vriendinnen een avondje op stap.. ik hou zo ontzettend veel van mijn kinderen dat ik er niet bij stil blijf staan en accepteer dat het nu gewoon niet kan.. wie weet komt het wel weer.. En tot die tijd probeer ik af en toe nog sociaal te zijn via internet…
