Samen lopen we naar de supermarkt, meestal wil je niet mee.. 12 jaar oud, een stoere knul maar stiekem nog echt mijn kleine knul. Gezellig even bijpraten. Wanneer je uitgekwebbeld bent over een voor jouw zo intressant onderwerp.. nouja uitgekwebbeld eerder even een rustpauze tijdens het kwebbelen.. Weten we het onderwerp te verschuiven naar een los gesprek over toch wel belangrijke dingen. Voorzichtig maak ik een compliment over hoe goed je iets doet, voorzichtig want complimentjes vind je zo enorm moeilijk, het liefst krijg je ze niet.. tenzij het over een mooi legobouwerk oid gaat. Terwijl ik me schrap zet voor een afwijzing hoor ik de woorden “dat vind ik ook”… Ik merk dat ik de volgende stap even vergeet te zetten, maar snel loop ik verder en genieten van dit voor mij speciale moment, grijp ik dit moment meteen aan om hierop verder te gaan. Zo lopend een gesprek over het feit dat je een complimentje niet beantwoord met onzekerheid en weerstand. Zelf merk je dat het gesprek lukt en dat je trots op jezelf mag zijn dat je dit ook wilt…
Zo snel als het moment ontstond veranderd het onderwerp weer naar je eigen interesse maar het gevoel dat dit korte gesprekje me gaf… het moment van gewoon weer samen een boodschapje kunnen doen voelt geweldig…. Wat ben ik toch trots op mijn bijzondere zoon, mijn grote maar toch ook nog zo kleine knul die al jaren keihard knokt.. maar dit moment geeft hoop, hoop dat ook jij je weg zal vinden. De weg die je niet alleen zal vinden maar mij daarin meeneemt, me je laat helpen en me toelaat in je onschuldige maar volle hoofdje.. Je maakt het me niet altijd makkelijk maar samen gaan we door, samen komen we er wel.. De stap het onderwijs uit doet je goed, je ontwikkeling komt langzaam weer op gang… een lange weg te gaan.. maar samen bewandelen we deze weg..
