Tussen alle gezellige facebook berichten en foto’s over leuke activiteiten en gebeurtenissen prijkt ook ene berichtje van mij, met gezellige foto’s van een dagje museum. Een leuke dag, met een paar leuke foto’s zoals op wel meer dagen. Regelmatig rijst dan ook de vraag maar jullie doen leuke dingen en dat kan toch allemaal, niets te merken van het stukje autisme.
Ik kan eerlijk antwoorden dat het een leuke dag was, ene leuk uitje maar de foto’s zeggen niet alles……
Zo zijn de foto’s met mijn telefoon gemaakt, terwijl mijn camera in mijn tas is blijven zitten, wachten op het moment dat die gebruikt zou worden.. Helaas ik had mijn handen vol.. En hoe graag ik ook foto’s mag maken, vandaag lukte dat gewoon niet.
Wat de foto’s niet vertellen was de angst voor het onbekende, de enge stad (want de ene grote stad is veel enger dan de andere grote stad, ookal ben je er nu regelmatig geweest).
Wat je niet ziet is de negatieve, angstige opstandigheid die de hoek om komt, omdat er iemand vind dat hij niet mag genieten, het continu ombuigen, positieve draai eraan geven, zijn hand vast pakken en toch die stap maken… De energie die daarin gaat zitten. Wat je niet ziet is het continu afwegen welk kind heeft me nu even harder nodig, en dit scheelt van minuut tot minuut… Gaan we mee in het enthousiasme en de honger naar kennis van mijn dochter, met de concentratie van een fruitvliegje erbij, of trekken we de ander even uit dat hoekje zodat hij toch dat ene ding kan zien wat hij misschien wel interessant zal vinden. (eigenlijk vind hij alles interessant, maar is het vertrouwen in zichzelf om dit te mogen vinden kwijt).
Wat je niet ziet is dat de 1 ineens een stap maakt en iets toch probeert en geniet, terwijl de ander die daar zo naar uit keek, ineens angstig wordt… (maar net was het andersom, laten we maar snel schakelen, en het ongeduld in de stem van de dame van het museum maar even negeren).
Wat je niet ziet is dat we na afloop met 2 vrolijke kinderen naar buiten lopen waarna dat ineens om kan slaan omdat er toch wel veel indrukken en prikkels binnen zijn gekomen.
Dit alles nemen we voor lief, het hoort bij ons, een dagje weg is keihard werken voor iedereen, maar elke glimlach, elk stukje kennis wat binnen is gekomen, elke positieve stap maakt het de dag dubbel en dwars waard.
Op mijn tijdlijn op facebook prijken dus vandaag gezellige foto’s van een doodnormaal uitje van een doodnormaal gezin. Waar we nu uitgeput positief naar terug kijken… en vannacht… agh heb afgelopen nacht mogen slapen de hele nacht, en 1 van de 7 nachten is niet zo gek toch?
