De media wordt overspoelt met berichten over Autisme en AD(H)D.. zouden zomaar stempeltjes zijn die te snel gegeven worden… kinderen zouden onnodig medicatie slikken.. maar de mooiste zijn toch wel dat alles met een dieet te genezen is.. of dat als het kind anders opgevoed zou worden het ook genezen zou zijn…
Ik denk dat ik voor alle ouders met een kind met ASS of AD(H)D kan spreken als ik zeg dat ik geen seconde zou twijfelen en meteen zou doen wat het dan ook is om het te genezen…..
Door alle media aandacht zie ik ook veel dingen voorbij komen, mijn nekharen gaan overeind staan van sommige dingen…We zouden als ouders te weinig aandacht aan de kinderen geven tot aan we bemoederen teveel… We moeten maar vooral geen medicatie geven, maar ook al helemaal niet proberen een andere weg te zoeken om een kind toch aan de “normale”wereld mee te kunnen laten doen.. Want tja later zal de maatschappij zich ook niet aanpassen…
Ik ben zelf een beelddenker, kan alels goed voorstellen en zie dat meteen voor me. Zo ook zie ik het dus al helemaal voor me wat er dan gaat gebeuren.. een normale dag wordt dan nog uitdagender.. We laten medicatie weg, halen planbord leeg…. en dan gaan we laten we zeggen op een zaterdagochtend gezellig even de supermarkt in…. Voor alle mensen die niet door een autibril kijken, stel je voor… Je loopt naar de supermarkt, de zon is enorm fel, maar je zonnebril ligt thuis, pijn aan je ogen dus.. Er komt een auto langs, en ineens lijkt het alsof alle auto’s met een openlucht filter rijden, ze produceren een ongekend lawaai iets wat pijn doet aan je oren. Ondertussen is je hoofd druk bezig met alle zorgen en meest bizarre ideeën omhoog te halen, waarna je hersenen ook nog eens bedenken wat nu als ik ineens een auto niet zie en aangereden wordt, wat nu als er net in de boom een teek zit die naar beneden valt op mij en ook nog eens de ziekte van lyme met zich meedraagt, wat nu als mijn veter ineens los zit en ik struikel en breek mijn knie… Let ondertussen op we zijn de straat nog niet eens uit… Het is 5 minuten lopen naar de supermarkt, maar het duurt minimaal 10 minuten want… oh kijk nou wat is dat daar op de grond ohh wat een mooi snoeppapiertje… hé kijk nou die vlek op de stoep lijkt op een olifant… hoeveel blaadjes zouden er aan deze boom zitten……Hoe voelt dat blaadje aan die struik? en hoe voelt deze stoeptegel… (en voor je verder denkt zak je op je knieën voelt het blaadje en likt aan de stoeptegel)… He eindelijk de supermarkt.. uitgeput kom je aan… Ohhhh mama vraagt wat ik wil eten… je kijkt om je heen en kan niet kiezen alles komt in je hoofd op en even heb je overal trek in en even later nergens meer in, je hoofd wordt nog drukker wat wat moet je nu kiezen.. en wat als ik nu het verkeerde kies.. wat nu als het ineens anders smaakt… nee dat ziet er ineens anders uit dat hoef ik niet hoor, een nieuwe verpakking dat kan niet hoor.. hé bah die meneer raakt me zomaar aan… het wordt te veel ik doe het niet meer….. met een plof lig je op de grond, het geluid, het licht, de aanraking het is te veel het moet stoppen maar hoe…. je begint met gillen…. een vreemde mevrouw die je aanspreekt is nog veel enger je bent ineens stil, maar trekt wit weg.. wat is het ineens koud… wat voel je je slecht.. en je rent naar buiten.. Maar waar is mama nu…….
Voor alle mensen die zo tegen medicatie en aanpassingen zijn, die alles overdreven vinden of het gewoon niet snappen wat zou je zelf willen op zo’n moment.. Een moeder die je aan je hand meetrekt en zegt niet zeuren want later als je groot bent moet je dit ook alleen doen… Of zou je het fijn vinden een moeder te hebben die je elke ochtend medicatie geeft zodat je hoofd iets rustiger is en alle losse fladderende gedachten wat rustiger zijn… want het licht, het geluid de geuren kunnen niet tegen gehouden worden en blijven er alsnog.. dezelfde moeder als de tabletjes zal je op een onrustige dag niet die supermarkt mee innemen, maar aan je vragen lukt het vandaag? als er een ja volgt zal diezelfde moeder tijdens het boodschappen doen op je letten of het allemaal nog lukt, in kunnen schatten of je het aankan om te kiezen wat je wilt, of je maar 2 keuzes te geven of gewoon maar te doen wat ze goed lijkt dat moment… en is het rustig en gaat het goed die dag, laat ze jou zelf wat spullen pakken, want ja later moet je het ook kunnen, maar nu ben je 8 jaar en beginnen we met kleine stapjes..De weg wordt namelijk niet langer kwa afstand, en met kleine stapjes kom je er uiteindelijk ook…
Wat ik eigenlijk met dit alles wil zeggen is oordeel niet als je de weg niet zelf bewandeld heb, ook al denk je dat jet het weet, echt weten…. gebeurt nooit.. Als moeder leer je een hoop als moeder die door een auti bril kijkt leer je nog veel meer. Onzeker zijn we allemaal als moeder, en zo onzeker als ik ben durf ik tegenwoordig te zeggen ik doe wat ik kan, ik zie dat mijn kind er baat bij heeft dus ik doe het goed… Het is jammer dat juist de negatieve berichten de onzekerheid weer aanwakkeren, maar soms is het wel fijn weer eens na te denken en na te gaan of ik het echt nog goed doe… Voor nu ben ik trots op mezelf als moeder en vooral trots op mijn i=kinderen met hun stempel en al.. Ze hebben me enorm veel geleerd en heb nog nooit zulke super unieke wezentjes gezien die bij iedereen hun eigen indruk achterlaten..
