Ineens is daar de blokkeer stand.. ineens kreeg ik mijn zoon neit op zijn fiets.. Geduldig probeerde ik te zorgen dat hij wel op zijn fiets zou stappen dit werkte niet.. blokkeer stand bleef… nouja dan eerst even een dingetje ophalen in de straat om de hoek, met de mededeling, ik hoop dat je zo zelf die kant op komt… Meestal werkt dit want hij wil niets liever dan bij mama zijn.. Maar nee hoor, duurde maar paar minuten maar hij stond nog steeds op zelfde plek.. niets leek te helpen, geduldig niet, praten niet, lief blijven, maar ook boos worden hielp niet, op een gegeven moment is de wanhoop nabij want uiteraard kon hij niet aangeven wat er aan de hand was.. de route al zo vaak gefietst, dat kon het niet zijn… Hij gaf zelf ook totaal niet aan hoe of wat, alleen.. Ik doe het niet, ik wil niet… De laatste keuze (45 minuten later) was of we gaan fietsen of we gaan terug naar binnen, gaan we niet weg, maar dan koppel ik de xbox los en dan ben je die kwijt… Met veel moeite en nog veel aarzeling was dat dit keer de handleiding.. Het boos zijn buiten, gaf uiteraard veel bekijks, mijn dochter in paniek want overzicht kwijt.. Maar we konden op weg, en toen we op de plaats van bestemming waren was hij blij toch op de fiets te zijn gestapt.. Overwinning!! Echter volgde al snel de woorden dat hij voorlopig nog niet naar huis wilde… en dan te bedenken dat we in een centrum liepen, het best druk was maar hij liever nog wat winkels in en uit ging…. iets wat normaal echt niet zijn ding was… Gelukkig stapte hij weer rustig op de fiets naar huis.. Gelukkig dacht ik nog, niets aan de hand… Tot we lang het water fietste en hij precies mijn gedachtes benoemde,, een klein stukje zat er geen stoeprand of verhoging tussen het fietspad en het water, zijn zusje fietste voor ons, en toen de stoeprand begon zei hij; “oh gelukkig weer een randje..”
Een tijdje gelden is zijn zusje het water in gefietst (niet dit punt wel vlakbij), drama uiteraard, hij fietste voor dus zag het niet. Daarna ben ik samen met hem deze route nog gefietst en dat waren even tranen want was even lastig, maar daarna liet hij duidelijk merken dat het goed was.. Tijdens het blokkeren die ochtend had ik hem nog gezegd het is belangrijk even te fietsen, want je zus moet weer een keer daar in de buurt fietsen, geen reactie.. ook op mijn vraag of hij ergens bang voor was had hij vanmorgen ook een nee geantwoord. En toch denk ik dat dit het punt was..Het herkennen van zijn eigen emoties lukt hem zo slecht dat hij bij blokkade ook gewoon echt niet weet waarom.. Achteraf ben ik trots, heel trots want we hebben het wel mooi weer gedaan! En die emoties… laat dat nu net het volgende thema zijn van de logeeropvang waar hij in de komende vakantie lekker mee aan de slag kan.
