Daar zit je… Aan het zoveelste buro, tegenover wederom een kinderpsycholoog.. even een intake… al jaren zijn het dezelfde vragen, al jaren ook dezelfde antwoorden, want over hoe het ging toen je kind klein was veranderd niet veel. Voor de eerste maal krijg ik echter de vraag; “wanneer had u het gevoel dat uw kind anders was?” Je gaat in je geheugen graven, maar dit vind ik zo’n lastige vraag…. Bij mijn oudste was het een gevoel, dat eigenlijk vanaf het begin wel aanwezig was, maar
ja de eerste dus wat wist ik nu.. maar de eerste afspraak voor onrust bij hem was rond 6 maanden bij de huisarts.. Mara dit gesprek ging over de jongste… Maar dan is de vraag wat is de norm van anders.. was ze anders dan mijn oudste, ja heel duidelijk. Was ze anders dan leeftijdsgenoten ja… maar dan komt er een maar… ze moest ingebakerd worden, had heel veel krampjes door de koemelkallergie en op het moment dat we dat een beetje onder controle hadden kreeg ze kinkhoest.. hoe gaan we dat vergelijken met een leeftijdsgenootje…Daarna kwam de fase van het eten.. een fles weigerde beide kinderen was dat iets wat anders was? Dat gebeurde wel vaker volgend mij. Het eten ging wat lastiger, ze at alleen hele herkenbare dingen, maar met allergieën was ook dat niet zo heel apart toch. De kinderarts vond het met 11 maanden niet verontrustend want ze kreeg nog borstvoeding en haalde daar genoeg uit. Met veel geduld en tijd is ze goed gaan eten (erg goed zelfs) en de groeiachterstand die ze had heeft ze door de tijd wel aardig ingelopen. Op het moment dat de allergieën onder controle waren, durfde ze steeds meer te eten en ging het groeien beter.. De angst voor eten werd minder, ok is nog niet weg.. en ok ik heb het idee dat het stukje wat er nog is ook niets meer met de allergie te maken heeft maar als ze niet zeker weet wat ze eet, eet ze het dus nog steeds moeizaam..
En kwa eigenaardigheden.. tja lastig, al heel klein zei ik al ja dat is typisch Moyra.. Want ik kende geen meisje zoals haar. Maar ik zag het niet als afwijkend, anders ja, maar afwijkend nee zo was en is ze gewoon… Al met al een lastige vraag, en toch was deze voor de psycholoog voor me vrij duidelijk.
Maar hoe stel je dat je kind anders is als anders zijn in je eigen gezin zo gewoon is..Je vergelijkt wel in je omgeving, maar dat was niet genoeg om te zeggen er is iets mis. Want iets mis is er niet, en toen school nog niet een issue was was er niets aan de hand. De eigenaardigheden hoorde nu eenmaal bij mijn kinderen…
Nu weet ik dat er al heel veel vroeg zichtbaar was, en kan ik antwoorden dat ik al heel vroeg het gevoel had dat ze anders waren, anders maar niet minder.. anders maar zichzelf.
