Dan komt het moment, de datum van de bespreking van de laatste onderzoeken zijn bekend. een naar gevoel bekruipt me…. de eerste keer was ik niet zo zenuwachtig, ik wist dat er iets uit zou komen. Maar nu, herhaald zich de geschiedenis, is het wel of niet zichtbaar in testen, hetgeen ik zo duidelijk zie, waar ze thuis zo tegenaan loopt, maar wat ze oh zo goed kan verbergen. Ook bij de dyslexieonderzoeken had ik dit gevoel, wat nu als het niet uit de testen komt, wat betekend het dan, beeld ik me dingen in…
Wil ik dat er uit de testen ASS komt… Het is zo dubbel. Wat hoop ik dat het gewoon een fase is, en dat het niets blijkt en dat ze gewoon straks fluitend door het leven gaat, want ja eigenlijk gaat het nu heel goed..Maar aan de andere kant, het gaat nu goed omdat er zowel thuis als op school dusdanig ondersteuning wordt geboden die je eigenlijk ook zou bieden als er een ASS diagnose zou zijn. Het is zo dubbel. Want komt het niet uit de testen dat zal het blijven kriebelen, net als bij de oudste. En uiteindelijk is iedereen verbaasd dat het zo laat pas uit de testen kwam, waardoor er flink wat extra hindernissen bij kwamen..Voor nu moet ik het loslaten want het gesprek is pas over 3 weken… Wachten duurt lang, maar die 3 weken maken gezien de drukte nu eigenlijk ook niet uit…En de uitkomst die zal niets aan mijn mooie meisje veranderen, en hoewel de ADHD en de ASS in ons gezin voor de nodige hindernissen, verdriet en boze buien zorgt. Ben ik trots op mijn kinderen zoals ze zijn. Het leven gaat niet vanzelf, maar zolang je elkaar liefde kan geven, kan je het leven aan!
