Al weer bijna 3 jaar geleden geschreven, maar wilde hem ook even op mijn blog zetten…
De tijd gaat snel, er moet van alles, werk, gezond eten, goede moeder zijn, huishouden, er verzorgd uitzien…. allemaal dingen die stress kunnen veroorzaken… en misschien wel onnodige stress.
Kruip eens een dagje in de huid van je kinderen, bekijk de wereld eens van een ander perspectief. Mijn zoon is een gevoelige denker, een bouwer maar zeker een echte knul. Wanneer ik me mee laat varen in zijn denkwijze maken we van de simpelste dingen om ons heen een groot piratenschip en varen we naar de arme landen om daar eten te brengen. En dat kan want iets wat je zelf hebt, kun je delen.
Wanneer we door de storm terugvaren, kruipen we dicht tegen elkaar aan, want samen hebben we het vertrouwen de wereld aan te kunnen. Een kind heeft dat blinde vertrouwen nog dat zolang je samen bent ook alles veilig is en je heel de wereld aan kan… Waar in ons leven zijn we dat vertrouwen kwijtgeraakt…
We komen aan terug bij huis waar ik overstap en de wereld door de ogen van mijn dochtertje bekijk… Ineens veranderd alles om me heen en ervaar ik een schoonheid die ik nooit heb gezien. Elk afzonderlijk bloempje, blaadje of vogeltje vervult me met emotie. De kleuren stralen en de wereld ziet er prachtig uit…
Bloesem die uit de bomen waait is ‘elfjessneeuw’, de vogeltjes lijken speciaal voor mij te zingen. Wanneer ik een mooi kleurrijk jurkje aantrek, voel ik me geweldig mooi en zou ik niets aan mezelf willen veranderen. Waarom zou ik? Ik ben mooi zoals ik ben… Alles is 1 groot sprookje en iets wat niet leuk is maken we leuk door er een verhaal omheen te verzinnen…
Dan loop ik door de gang en kijk in de spiegel en zie daar mezelf.. en nu ik door de ogen van mijn kinderen heb gekeken en hun vertrouwen en schoonheid heb gevoelt, twijfel ik even niet meer aan mezelf. Ik mag dan mijn kinderen alleen opvoeden, kinderen die geluk uitstralen mag ik wel als een complimentje voor mezelf beschouwen…. Wanneer ze elkaar een uur later even in de haren vliegen slaat zoals bij elke moeder de twijfel toe: doe ik het wel echt goed… 4 armpjes om me heen vertellen me het antwoord: samen zeggen ze “mama ik vind je lief…. ik hou van jou tot aan de zon en weer terug… want die is lekker verder als de maan.”
