Daar zit ik dan.. Dochter is bij haar vader, zoon bij de logeeropvang. Tijd voor mezelf, maar daar ben ik geloof ik niet zo goed in. Mijn hoofd blijft gewoon door draaien, want oh dat kan ik nog even dit doen voor de kinderen of nog even dat. Nee dit is tijd voor mezelf… Maar duidelijk voor mezelf want het sociale leventje die is nihil. De energie die ik heb verdeel ik over mijn gezin, mijn energie is beperkt door de fybromyalgie dus gebruik ik voor de belangrijke zaken. Echter kom je er dan achter at als je tijd voor jezelf hebt je die dan dus niet met een vriendin kan delen.. Want waar vind je vrienden die eigenlijk altijd maar naar verhalen over de kinderen willen horen. Want op dit moment maak ik niet heel veel meer mee. Wel heb ik pas de stoute schoenen aangetrokken en aan een andere moeder waar me ik de overblijf doe op school gevraagd om elke week mee te gaan zwemmen. Vorige week zijn we gestart en het was super gezellig. Dalijk gaan we weer. Ik ben super blij met het zwemmen, vind het heerlijk het is gezellig. Maar als het besef komt dat dat eigenlijk het enige moment is dat ik echt sociaal ben. En ben ik dan echt sociaal. Ook bij mezelf merk ik dat het echte sociale van vriendschappen onderhouden er niet als vanzelf inzit. Op de basisschool had ik neit veel vriendinnetje, maar zat in ene kals met maar 5 meisjes. Op de middelbare school hadden we een gezellig groepje, maar heb bijvoorbeeld nooit het contact aangehouden daarna etc. op de een of andere manier lijk ik dat niet te kunnen. En hoewel ik het heerlijk vind om alleen te zijn, ben ik wel jaloers op degene die hun tijd voor zichzelf heerlijk kunnen besteden aan vriendinnen. Voor nu ga ik lekker mijn spullen pakken en genieten van mijn uurtje gezelschap..Koester hetgeen wat er is.. en wie weet komt er nog een keer die dag dat ik zeg, ik ga lekekr met een vriendin op pad…
