En daar kwam weer een krant met een veel zegend artikel.. “Meeste ADHD medicatie niet goedgekeurd”. De meeste medicatie zou is niet officieel geregistreerd als gebruik voor ADHD.. Kan me herinneren dat een asperine ook niet ontwikkeld als bloedverdunner, maar daar nu wel gebruikt voor wordt, en niet meer als pijnstiller.. Hoe kunnen ouders nu die medicatie in hemelsnaam aan hun kinderen geven… Was het allemaal maar zo makkelijk…
Je onrustige baby verandert in een bovengemiddeld drukke peuter.. agh we gaan er in mee, middagslaapje.. doet jouw kind dat echt nog? die van mijn met anderhalf niet meer.. Slapen s’nachts… totaal overschat… Wanneer nummer 2 komt en deze net zo aanwezig is.. we gaan gewoon mee in the flow… niets aan de hand.. Voor het onrustige zat ik met de oudste van toen rond een jaar een keer bij de huisarts.. Klopt dit nu echt.. echt niets aan de hand.. Mijn toemalige huisarts een antroposofische huisarts, was een geweldige man. Het was duidelijk zelfs al bij het bezoekje dat mijn kleine knulletje alle prikkels in zich op zoog, meer als normaal. Met een heerlijk ruikende massageolie gingen we weer naar huis. En tijdens het in masseren kalmeerde mijn kleine knul heerlijk, werd helemaal ontspannen (nu blijkt het vooral die diepe druk te zijn dit het daar deed). Om daarna rustiger in slaap te vallen, maar rustig weer krijsende s’nachts wakker te worden compleet van de wereld. Night terrors. Je denkt bij jezelf elk kind is weleens druk. Peuterspeelzaal tijd. Ondanks verlatingsangst ging hij met plezier, tot hij me weer zag bij het ophalen, enorme huilbui, aan me vastklampen, de juffen hadden dit nog niet eerder gezien. Hij had mama gemist, maar ging de keer daarna wel weer vrolijk, deed wat er van hem verwacht werd, was slim en ging mee in de heerlijk rustige groep.
Op de kleuterschool, waar meer van je verwacht wordt begonnen de meltdowns pas echt.. Ja in de peutertijd hadden we ook van die buien. En dan niet eens wanneer die zijn zin niet kreeg, maar bij drukte, of onrust. Maar tijdens de kleuterklassen werd het steeds erger. Slapen ging weer slechter, de druk werd te groot voor hem. Het putn van dit kan echt niet kwam op een ochtend. Hij had een nieuwe jas gekregen, geweldig mooi vond hij hem, had hem zelfs gewoon aangepast. Tot hij hem die ochtend aan moest, de routine was anders en de paniek was groot. Na een uur, werkelijk een uur, had ik hem in zijn nieuwe jas. Want als ik iets zeg dat moet gebeuren gebeurt dat gewoon. nee blijft nee, ookal veroorzaakt dat een driftbui. We waren allemaal gesloopt, zo gesloopt dat toen de jas eindelijk aan was, hij letterlijk ziek was van de spanning en zowel de jas als het tapijt in de gang een grondige schoonmaakbeurt nodig hadden omdat zijn ontbijt er uit lag. De onderzoeken ga je in, en er komt uit een heel intelligent jongetje, iq-test gaf 122 aan, maar de dame die het afnam gaf meteen aan, daar zit hij eigenlijk gewoon nog ver boven. Duidelijk ADHD. Voor mijn gevoel was er meer, en 2 jaar later kwam daar ook nog ASS bij. Dan komt de keuze, ondertussen is hij 6 jaar oud, groep 3. De juf zat met de handen in het haar regelmatig, en hoewel hij enorm slim was liet hij dat vaak in zijn werk niet zien. De keuze die volgt is duidelijk, kiezen voor medicatie, of niet. Er was ondertussen al een cogmed training gedaan, die wel wat resultaat liet zien, maar lang niet genoeg. Je kind zie je afglijden, zelfvertrouwen neemt met de dag af. Wat zou ik graag nee zeggen tegen die medicatie.. Wat zou ik graag zien dat dat niet nodig was, maar dan kijk je naar die lieve jongen, die het oh zo goed wil doen, die zo enorm lief en slim is, maar die in een klas vooral gezien wordt als stoorzender.. De keuze hoe moeilijk dan ook is dan toch medicatie. En keuze in soort.. nou die is er niet zoveel eigenlijk. Want officieel goedgekeurd voor ADHD of niet, de eerst gegeven medicatie is methylfenidaat, die is het makkelijkste doseerbaar, het effect het snelst zichtbaar.. en zomaar starten nee. de screening vooraf bestond uit onder andere een hartfilmpje laten maken.. Laat dat dan ook nog eens een enorme uitdaging te zijn met mijn zoon..
Ondertussen zijn we alweer 4 jaar verder, 4 jaar medicatie met ups en downs, verschillende soorten, verandering van de dosering etc. En naast die medicatie is er ook een hoop gebeurt, want alleen medicatie is niet de oplossing. Verandering van school (nog zo’n makkelijke keuze, waarin de keuze bijna niet eens meer een keuze te nomen valt.), allerlei hulpmiddelen, van zoethout tot studiebuddie, en van tangle tot drukvest. En toch zijn we nu op het punt dat de medicatie wederom aangepakt moet worden, ditmaal op verzoek van mijn zoon zelf, de onrust in zijn hoofd is weer te groot. “mama alsjeblieft ik wil weer rust in mijn hoofd..” Nu doen we de overstap naar het blijkbaar enige officiële middel voor ADHD.. Iets wat de arts meestal niet voorschrijft en waarom? niet vanwege de werking, niet vanwege de lange tijd die het middel nodig heeft om et gaan werken…. Nee ze schrijft het weinig voor omdat het niet vergoed wordt bij de basisverzekering. En daardoor komt het op 90 euro per maand… niet per jaar, niet per kwartaal, nee werkelijk per maand. Wat raar dat veel mensen daar niet voor kiezen, of is dat dan wel een keuze. Want 90 euro per maand wie heeft dat zomaar extra liggen?
De keuze voor medicatie ligt niet zo makkelijk als gedacht, en weet je wat, mij jongste heeft naar haar diagnose ook medicatie gekregen, en krijgt ook een niet officieel middel, namelijk concerta.. En wete je wat er gebeurt als we haar dat niet geven… Dan komt ze met een boven gemiddeld iq niet aan functioneren toe, mag ze niet meer deelnemen aan het verkeer en kan ze letterlijk niet eens binnen de lijntjes kleuren, en ik denk dat ze dan helemaal niet meer uit haar fantasiewereldje komt, maar alleen nog maar met haar denkbeeldige vriendinnetje praat. Nee geef mij dan toch die medicatie maar, zodat mijn kinderen zich kunnen ontwikkelen tot de geweldige personen die in ze zitten, en alle positieve eigenschappen van de ADHD volledig kunnen benutten en zullen stralen als geen ander.
