De maand oktober is er wereldwijd aandacht voor ADHD. In Nederland zie je hier helaas niet veel van terug, al is het misschien iets minder toeval dat de week van de opvoeding ook in oktober valt…
Overblijf tv (ja het bestaat echt), liet echter wel de klokhuis aflevering over ADHD zien. Iets wat precies samen viel met mijn overblijfdag in de klas van mijn dochter. Ik was getuige van een klas die de aflevering keek, vragen stelde en opmerkingen maken. Allen positief. Als alle volwassenen nu eens zo zouden reageren. Er kwamen opmerkingen zoals ; ” Gister had ik ook even ADHD.”, “Hebben we nu als we gaan springen ook ADHD?” en “kunnen ze echt niet stil blijven zitten dan?”. Mijn dochter is met haar 8 jaar heel open; “ja ik heb ADHD, maar dat maakt me meestal niet uit.”. 1 ding was de klas eensgezind over. Maar Moyra is toch helemaal niet zo druk….. Ondertussen zaten de meeste kinderen rustig hun boterham op te eten, terwijl mijn dochter al 6 keer was opgestaan, en nog geen seconde echt stil had gezeten. Waarna de kinderen zeiden ; “ja ze praat wel veel, en ze beweegt altijd, en ze is nooit moe.” Ja als ze zo nadachten was ze toch wel wat drukker dan de rest, maar was dat niet erg. Nee want het jongetje in het filmpje was wel heel onrustig. Mijn dochter vond ook dat dat beeld niet zo goed bij haar paste, de klas moest maar eens Brammetje baas gaan kijken. Dit was gister. Onderwerp werd goed afgerond, de kinderen hadden stof tot nadenken, maar waren unaniem ADHD kon vervelend zijn, maar ze zagen het zeker niet als probleem voor de klas. Als moeder is dat super fijn om te horen natuurlijk, en super natuurlijk dat ik hierbij kon zijn.
En toen kwam vandaag, de kijkles van mijn dochter bij ballet. Nu is alles wat anders gaat voor haar heel lastig, en hoewel ze het heerlijk vind om op een podium te staan, vind ze zo’n kijkles 1000x spannender. En dat was merkbaar… Brammetje baas was er bijna rustig bij.. Maar hoe fijn het moment gister was, zo confronterend was het vandaag.. Ik weet hoe graag ze danst, maar vandaag zag ik in haar gezicht 1 groot masker, het masker dat ze opzet als ze denkt dat het toch niet lukt. Ze hing de clown uit, zocht prikkels op door de muur te likken. viel continu de juf in de rede om aan te geven dat het ritme en de opbouw van de les anders ging, kon zich totaal niet concentreren op wat ze moest doen, dus deed de helft niet. Wat ze deed deed ze wel weer super goed, en daar zag je in dat ze het wel echt kan. Echter was dit niet een klas met kinderen die nog heerlijk kunnen denken en spreken zonder vooroordelen.. De blikken van sommige ouders spreken boekdelen… Ze zeiden niets, hadden ze maar iets gezegd… Mijn hart brak, een moeilijk moment… En wat doen mijn kinderen vervolgens thuis…. Alsof ze het aanvoelen… Brammetje baas werd opgezet. Tijdens zo’n film opent het wel de mogelijkheid tot gesprek, en was duidelijk dat mijn kinderen hun ADHD accepteren, maar dat ze beide duidelijk merken dat er veel onbegrip is, “waarom begrijpen mensen het nu niet, die benen kunnen gewoon niet stil zitten.”. Ook de nodige tranen waren er bij mijn dochter. Ook bij mij trouwens, de film kwam even heel hard aan. Ik ben blij dat beide kinderen in hun klas geaccepteerd worden zoals ze zijn. Ook al snappen de klasgenoten van mijn dochter haar gedachten gang gewoon echt niet, ze wordt wel geaccepteerd zoals ze is. En op deze moment ben ik zo trots op mijn kinderen, dat deze onderwerpen zo open en duidelijk besproken kunnen worden, dat ze op deze momenten aan kunnen geven wat wel en niet fijn is. Beide zijn het erover eens dat er negatieve dingen aanzitten, maar zeker ook positieve dingen. Laten we die benadrukken, kinderen op tijd informeren wat ADHD e.d. nu echt is zodat de volgende generatie niet meer tegen de zee aan vooroordelen aanloopt.
