Ze komen keer op keer terug.. de vragenlijsten… soms een enkele soms een hele stapel…. Maar zorgen steevast voor een een slik moment. Ogenschijnlijke simpele vragen, maar ze zetten je aan het denken, hoe doet mijn kind dit of dat. En geven vaak duidelijk aan waar ze dan duidelijk toch echt anders zijn dan de meeste kinderen, officieel het gemiddelde kind, maar elk kind is zo uniek dat je er eigenlijk niet van een gemiddeld of normaal kind kan spreken.
Gisteravond zat ik weer vragenlijsten in te vullen, en dacht ik bij sommige vragen af en toe, verbeeld ik het me echt niet… Tot vanmorgen… Mijn dochter heeft studiedag vandaag. En na de maandagochtendstress van mijn zoon, die wel naar school moest, kwam haar beste vriendin. In de buurt is een nieuwe binnenspeeltuin gekomen, tijd om die eens uit te proberen, daar is juist een studiedag perfect voor…
De vragenlijst vroeg hoe het kind reageerde op nieuwe situaties… tja meestal schiet broer in zichtbare paniek, en wordt daar op gereageerd.. dus reageert ze daar echt angstig op… Het antwoord was duidelijk ja, waar haar beste vriendin enthousiast ja riep, zei mijn dochter zachtjes, maar dat ken ik niet, kunnen we niet naar… Het onbekende was eng, de weg niet bekend genoeg, en de foto’s op de website niet duidelijk genoeg.. Gelukkig trek haar vriendinnetje haar dan mee.
Heeft u kind zogenaamde preoccupatie?.. Nou uhmmm ja die is wel duidelijk.. of vind elk kind niet altijd wel iets erg leuk… Maar vanochtend stond ze daar, met haar konijnen trui, konijnen gympen, konijnen oorbellen, konijnen knuffel in haar armen en een diadeem met konijnen oren op haar hoofd.. en zegt haar vriendin.. dit is wel erg veel konijn.. Let op dit is wel een meisje die ook juist van die dingen houdt… Tja het is wel erg veel konijn en de knuffel verlaat haar armen niet.. zelfs niet in een binnenspeeltuin..
Zo komen alle vragen vandaag wel aan bod geloof ik. en kan ik eerlijk zeggen.. nee de vragenlijst heb ik niet overdreven, iets wat je bijna gaat denken, je gaat aan jezelf twijfelen.. want iedereen om je heen roept maar oh ik merk niets.. of nou het valt toch wel mee…En soms vergeet je dan gewoon dat ze niet ziet wat er gebeurt als ze er niet zijn. Dat er gister ineens grote paniek was, want stel dat ze na het opruimen haar lievelings Playmobil poppetje nu niet snel kon vinden in de bak.. aanstellerij.. nee helaas niet.. Want nadat ze het uiteindelijk wel echt in de bak had gedaan, bleven de tranen stromen, en was er echte paniek in de ogen en stem.. Voor dat laatste probleem gaan we morgen een extra opberg bakje halen en voorzien van een mooie picto. En dan is toch weer duidelijk dat het bij ons in huis toch echt anders gaat…..
Herkenbaar… en wanneer toegeven aan die dingen, erin meegaan? En wanneer juist niet meegaan in die paniek, maar er (hard) tegenin want iets “moet” gebeuren, ook al is het onbekend en nieuw. Mijn dochter (Asperger) is 13 en komt op een leeftijd dat ik het vantevoren kan ondervangen en over praten met haar. Laatst toen we naar Phantasialand gingen bijvoorbeeld. In haar hoofd is “Efteling” veilig, lange wachttijden maken haar daar niets uit, zo ook bij “Toverland” beide parken daar gaan we met regelmaat heen dus bekend terrein. Dit voor haar nieuwe park zou wennen zijn. Ik vroeg aan haar of ze een plan wilde maken, met hoe we door het park zouden lopen en welke attracties we aan zouden doen. Via de plattegrond online kan dat heel goed natuurlijk. Haar antwoord was erg verrassend: “Nee, liever geen plan. Want als we er van af moeten wijken om bepaalde reden daar, dan raak ik meer in paniek dan dat er helemaal geen plan is.” Ho! Was dat even nieuw voor mij! En ik was er eigenlijk heel blij mee want wat een inzicht zij heeft in haarzelf. Super trots was ik op haar toen! Het is een heerlijke dag geworden 🙂 .