Soms vraag ik me af…

Soms vraag ik me het weleens af, hoe gaat het in een gewoon gezin.. Als ouder zijnde dan. Hoe zou het zijn als een ochtendroutine helemaal soepel loopt, je uitgerust en relax de dag begint samen met de kinderen. School niet continu voor 1 van de 2 wel een lastige dag beloofd. en je gewoon na school kan zeggen, tuurlijk kan je vriendinnetje gewoon mee vandaag. Je gewoon  druk kan maken om de pietendiscussie omdat dat hetgeen is waar je voor kan vechten, ik stop mijn vechtkracht in mijn kinderen zodat ze mogen zijn wie ze zijn.  Maakt zo’n moeder zich overdag ook zo’n zorgen of het vandaag wel goed ging op school, en of er vandaag huilbuien, of boze buien na school opgelost moeten worden.  Er zijn van die dagen waarbij niets vanzelfsprekend is. Hoewel er juist sprake is van een enorme structuur en routine lijkt toch elke dag anders te verlopen. Soms zijn kleine dingen net te veel op een dag.  Een zorgintensief gezin heet het, en ook al lijkt er op het eerste gezicht niets anders te zijn aan ons gezin. Maar soms is dat net het struikelpunt.  Soms zou ik weleens willen dat het zichtbaarder is, dan lijkt er meer begrip te zijn.  Want aan een vrolijk dansend meisje zie je niet dat ze dag in dag uit aan het knokken is, om zich zo te voelen dat ze  er mag zijn. En als een jongen van 10 gezellig met zijn moeder knuffelt als we ergens zijn, is het niet zichtbaar dat hij zich van binnen angstig voelt, en die knuffel (diepe druk) noodzakelijk is om daar op dat moment te zijn. Dat mijn 10-jarige zich vastklampt als een ducktape aan mij, ziet eruit alsof we gewoon een goede band hebben. En we hebben een super goede band, maar met 10 jaar is het ook soms fijn als hij zich zonder mij ook weleens kan redden, en dat hij s’ochtends regelmatig nog geholpen wordt met aankleden omdat het simpel weg niet lukt ziet niemand.

Soms zou het fijn zijn om minder zorgen te hebben…. Maar als dat zou betekenen dat Mijn kinderen niet zouden zijn wie ze nu zijn, wil ik dat denk ik helemaal… Ik zucht ene extra keertje, en tel ene keer vaker tot 10, laat het maar van me afglijden als ik soms om me heen onnozel gezeur hoor over dingen waarvan i denk waar maak je je druk om… En aan de andere kant,  wanneer je zorgen nooit groot zijn, dan voelen kleine zorgen soms net zo groot als grote zorgen. Ik ben trots op mijn gezinnetje, hoe zorgintensief dan ook, samen kunnen we de wereld aan, soms met wat hulp, en soms heb je ineens een dagje tussendoor waarbij je s’avonds moe op de bank ploft en zegt…”Wat een heerlijk ontspannen dag hadden we vandaag…”

Wat vragen jullie je weleens af?