Je ziet de spanning opbouwen, en haastig ga je in je hoofd op zoek naar een oplossing, echter lukt dat soms niet.. Gevolg een compleet overprikkeld kind waarbij ineens de emmer overloopt en compleet ontploft. Doordringen tot hem/haar lukt niet meer, en het enige wat je kan doen is de gevolgen proberen in te perken. Wat een buitenstaander ziet is een niet luisterend kind wat zijn/haar zin probeert door te drukken. of ze zien een kind wat zich gewoon compleet misdraagt. Wat ik als ouder zie is een blik in zijn ogen waarvan ik weet hij is er nu niet.. Alle spanning die hij een plekje heeft willen geven, maar waarvan het niet lukte komt er nu uit. En niet op de beste manier. Soms lukt het om binnen een kwartier weer tot hem door te dringen, maar soms duurt het wel een uur… een enkele keer zelfs langer.. Wanneer de meltdown over is heb ik een verdrietig hoopje kind in mijn armen. Dat is wat meestal overblijft, verdriet…. Want het belangrijkste verschil tussen dat opstandige kind en een kind die voleldig in meltdown schiet is dat het kind er niet voor kiest..
Tussen 4 en 8 jaar waren hier de meltdowns op het hoogtepunt.. Daarvoor in de peuterpubertijd kwam het weleens voor, maar kwamen de spanningen en overprikkelingen er vooral uit in zijn slaap.. de Night terrors zoals de huisarst ze noemden waren puur de spanningen die eruit kwamen, totaal niet bereikbaar en heel angstig krijsen… En dat bijna elke nacht…. Een dwarse peuter… nee dat viel eigenlijk reuze mee, zolang ik maar duidelijk was. De bassischool bracht verandering, in de klas wilde hij zo graag doen wat van hem verwacht werd dat dat er thuis uitkwam.. Door verhuizing kreeg hij een andere juf.. en de buien werden weer minder. Deze juf signaleerde overprikkeling en deed er iets mee.. Wat meteen rust gaf… Op de dagen dat er een andere juf was, of er te veel veranderingen waren kwamen de buien nog wel.. Groep 3 was de start van een heftige periode.. die duurde tot de overstap naar speciaal onderwijs en werd telkens een stukje erger… Wanneer dagelijks je kind door het lint gaat omdat hij het zelf gewoon niet meer weet, breekt elke keer opnieuw je hart… Die periode hebben we gelukkig op kunnen lossen. De meltdowns die nu plaatsvinden zien we aankomen, proberen we dan om te buigen en gelukkig lukt het meestal.. Maar soms niet en dan moeten alle zeilen bijgezet worden.. Wanneer de gemoederen rustig zijn, de huilbui na afloopt voorbij is praten we erover, en brainstormen we samen over wat verder te doen.. En dat dat werkt is duidelijk. Geheel voorkomen lukt ons nog niet, al zie je hem soms steeds meer knokken om nog even door te zetten. Een teken voor mij dat hij over een paar jaar genoeg geleerd heeft om zichzelf er later mee te redden..
Maar niet elk kind heeft meltdowns… Tenminste niet op die manier.. Want wanneer mijn dochter overprikkeld is, schiet ze ook in zichzelf maar krijgt enorme huilbuien.. echter lossen die de spanning niet voldoende op.. Haar oplossing is om zich vervolgens verder in zichzelf terug te trekken… Maar wat is dan het beste… voor wat ik nu zie en ervaar zeg ik gooi het er dan af en toe maar uit… Want het moet ergens heen….
En nee ik heb dus geen onopgevoed kind. Want beide kids weten heel goed wat wel wen niet kan.. en weten dit ook nog verwoorden aan anderen, erg handig. Maar als je je bedenkt dat elke prikkel die binnenkomt een mannetje is die met een hamer op je hoofd gaat slaan.. zijn 1000 mannetjes echt veel te veel.. En wie kan zich dan nog inhouden????
