Een diagnose betekend vaak een verwerkingstraject. Al vroeg heb je vaak door dat er toch iets anders dan anders is. Tenminste bij beide kinderen kon ik al heel snel benoemen ze waren anders dan andere kinderen. Hoe precies, daar kon ik mijn vinger niet opleggen, maar ze waren gewoon anders.. Met een diagnose krijg je een bevestiging. Een diagnose die betrekking heeft op hun ontwikkeling, die zal anders verlopen. Maar hoe die zal verlopen weet vervolgens niemand je te vertellen. Van huis uit heb ik meegekregen blijf jezelf. Dat is iets waar ik bij mijn kinderen ookal vroeg mee begon. Gevolg 2 kinderen met een hele eigen persoonlijkheid helemaal top natuurlijk. Want wat ben ik trots op het feit dat ze zijn wie ze zijn. 2 slimme kinderen die echter door hun anders zichzelf ook enorm hebben geleerd zich aan te passen aan wat een ander van ze verwacht. Dat kan heel fijn zijn, ze moeten tenslotte als ze groot zijn ook mee kunnen in de maatschappij. Echter doen ze het ook in situatie waarin het fijn is om jezelf eens gewoon te kunnen laten gaan… zo krijg je enorme tegenstrijdigheden en ga ik enorm aan mezelf twijfelen soms. Thuis zijn ze volkomen zichzelf, met hun eigen stijl, hun eigen eigenaardigheden maar komen ook op en top hun talenten tot uiting. Maar op andere momenten vraag ik me weleens af of dat echt zo is… mijn oudste kan in een andere situatie super sociaal zijn ineens met iedereen samen willen spelen. De keerzijde komt er thuis uit. Samenspelen wil hij niet. Vooral even alleen zijn. Lastig met een zusje in huis waar je alsnog rekening mee moet houden.. Ook de jongste doet zo enorm haar best buitenshuis dat daarna vaak opsluiting in haar fantasiewereld volgt. Een wereld waarin ze zich zo fijn voelt. En die thuis ook mag.
Het is natuurlijk erg fijn dat ze zich kunnen aanpassen, maar vervolgens worden situaties die ik beschrijf aan andere regelmatig in twijfel getrokken. . Want tja het wordt niet met eigen ogen gezien. Bestaat het dan wel? Aan de andere kant en die overheerst gelukkig wel, ben ik dolgelukkig met het feit dat mijn kinderen volledig zichzelf kunnen en mogen zijn bij mij. Gooi de angsten en frustraties er maar gewoon bij mama uit.. want samen kunnen we ze aan. En dan kan de wereld, de maatschappij en alle meningen ons gestolen worden. .
