Het blijft een veel voorkomend dilemma; autisme en school/ het schoolsysteem. Er is leerplicht, vaak is het niet zo dat een kind niet kan leren, dat het cognitief niet gaat. Maar dat alle bijkomende zaken het functioneren in een schoolsysteem, of dit nu regulier of speciaal is, niet lukt. Wanneer een kind zichtbaar vastloopt in die klas is het nog zichtbaar, maar vaak speelt het juist in de thuissituatie op. Een kind wat niet uit bed wil of kan komen. De druk die het hele ochtendritueel met zich meebrengt die de weerstand alleen maar vergroot. De woorden soms zacht, soms schreeuwend: “Ik wil niet naar school”. De eerste standaard reactie, maar school moet. De frustratie als niets werkt om het toch te stimuleren. Of je nu positief stimuleert en/of beloond. Of juist er een consequentie aan verbindt. Niets lijkt te werken omdat het “ik wil niet naar school” veel meer is dan niet willen. Het is eigenlijk “help me, het lukt me niet.” Kan je het horen als ouder, mag je het horen als ouder die hulpvragen, terwijl de hele wereld, maatschappij om je heen roept. Er is leerplicht school hoort er gewoon bij. Hoe en wanneer word je serieus genomen als ouder. Als eerste zal je horen dat je er als ouder gewoon voor moet zorgen dat je kind naar school gaat. Jij bent toch de ouder, jij bent toch de baas……. Stel je eens voor; Je hebt een baan, waar je je niet fijn voelt, zelfs niet veilig. De knoop in je maag is er zodra je wakker wordt, vaak al voor je naar bed gaat wetend dat je morgen weer naar je werk moet. De spanning maakt je letterlijk ziek en je sleept je er toch weer heen. Maar je bent volwassenen en je hebt de keuze op zoek te gaan naar een andere baan, er is in Nederland een vangnet want daar werken lukt je gewoon niet meer. Niemand die zal zeggen, ja maar je moet daar naartoe ook al voel je je niet veilig, ookal word je er fysiek ziek van…. En toch gebeurt dit dagelijks bij kinderen wel. De vaak goed bedoelde adviezen probeer je uit, Je bent streng… werkt niet Je stimuleert… werkt niet Je haalt alles wat je maar kan bedenken of waar je van hoort…. Het werkt niet. Terwijl je kind geen stap verder komt kom je als ouder in de spagaat, je ziet dat je kind het niet zomaar roept, je kiest ervoor achter je kind te staan, en rijgt al het onbegrip van school, omgeving vaak zelfs hulpverlening over je heen. En doordat alles voor je kind vaak onveilig voelt, of je kind zich niet gehoord vindt. Zal de uiting van het kind continu alleen thuis zijn. Het kind dat zo in de weerstand gaat, vaak ook pubers dat het 1 opstandige bui lijkt. Dat zich niet kan uiten alleen maar door zo gefrustreerd te raken dat men alleen nog maar de opstand ziet Het kind wat blijft proberen, over de grenzen heen gaat, zodat er thuis alleen nog maar sprake is van meltdown na meltdown of depressie. Het kind wat blijft proberen en er letterlijk ziek van wordt. Moeten we dan de oorzaak bij het kind blijven zoeken, of mogen we eindelijk eens gaan concluderen dat voor kinderen het schoolsysteem niet passend is. Dat “maar later moet je ook in de maatschappij functioneren” een verwachting is die misschien een stukje bijgesteld moet worden naar wat mogelijk is. Dat we de waarde van het welzijn, wat we bij volwassenen juist zo belangrijk vinden ook bij kinderen eens op de voorgrond moeten zetten.
