Bam. Dat kwam binnen. Als het periodes in balans is de zorg en de behoefte aan zorg dan lijkt het bijna soepel te lopen. Nu ik zelf even niet lekker in mijn vel zit merk ik dat ik extra allert moet zijn dat mijn balans wel in stand is.. de moeilijke momenten hakken er meteen even extra hard in. De confrontatie met de momenten dat mijn kind vastloopt zijn nooit makkelijk maar soms komen ze even. Zo hard binnen dat de tranen in mijn ogen springen en ik de energie mis om even rustig adem te halen en door te pakken. Na geweldige momenten waarbij de ontspanning overheerste op de spanning naar vastlopen midden op de weg door regendruppels. Van leuk in een groepje meedoen tot compleet verstijven omdat er een peuter voor je langs loopt.. van lekker koken in huis zonder hulp naar niet alleen bij de schommel te durven blijven.. Ik ben moe en de confrontatie met hoe het anders zou zijn komt keihard binnen, terwijl ik dacht dat ik dat aardig van me af kon schudden.. en nee ik ben niet zielig omdat het zwaar is, iedereen heeft zijn eigen struggles en wat ik lastig vind is voor mijn kind vaak nog vele malen lastiger, dus ben ik niet diegene die dat schouderklopje nodig heeft. Maar het even van me afschrijven geeft wat ruimte.. dus schrijven we even, halen we even goed adem en gaan we gewoon weer door…
