Leergierig, nieuwsgierig en gemotiveerd maar toch gaat ze niet naar school.
Sociaal, zorgzaam en positief ingesteld toch is het sociale leven ingewikkeld.
Vanaf kleins af aan is ze gewoon een elfje die door het leven fladdert en het op haar eigen manier wil doen. Met haar eogen wereldje, haar eigen maniertjes en haar bijzondere manier van naar het leven kijken.
Ze leerde zich aanpassen omdat het zo hoorde, haar eigen wereldje speelde zich meer en meer af in haar hoofd. Ze zette een masker op om aan te sluiten bij ‘de rest’ . Ondertussen vertrok ze naar haar eigen wereldje waar alles veilig en vertrouwd was..
Maar met aanpassen liep ze zichzelf voorbij, de echte wereld werd steeds spannender, gebeurtenissen die je niemand toewenst zorgde voor nog minder verteouwen in de wereld en in de ‘echte’ mensen.
Ze wilde zo graag leren dus deed op school haar best. Maar aansluiting mist, haar eigen wereldje en de wereld van pubers leken steeds minder bij elkaar te passen. De angsten groeide, haar behoeftes om te blijven staan in de realiteit niet meer haalbaar..
En dan zit ze thuis…. Nog steeds met de motivatie om te leren, maar niet op een schoolse manier. Met nog steeds de wil tot sociale interactie maar op een voor haar passende manier. En terwijl volwassenen willen bedenken waar ze dan wel heen kan weet ze zelf heel goed te vertellen dat school haar niet leert wat ze nodig heeft.
Tja dat zegt elke puber weleens.. Tot ze zelf goed uit kan leggen dat ze dolgraag dingen wil leren. Ze wil leren haken, kleding maken, taarten bakken en misschien wel een vreemde taal. Ze wil leren waarom mensen denken zoals ze denken. Samen bespreken waarom mensen denken zoals ze denken en daar uitleg over krijgen. Ze wil verder leren koken, leren wat nodig is om later boor jezelf te zorgen.
Wat ze niet wil is in een klas of een groep de dag moeten doorbrengen met anderen waar ze zich niet veilig bij voelt. In een groep aanwezig moeten zijn die haar niet begrijpen maar waar ze de anderen ook niet van begrijpt. Later überhaupt die groep maar zitten. Want ook met vrienden is een groepje van 2,3 of maximaal 4 personen echt genoeg. Met meer kan ze ze toch niet meer volgen in de gesprekken.
Ze is 15 jaar, gaat niet naar school, besluit om te stoppen met de therapie, niet omdat ze het niet wil, maar nu ervaart dat het te veel van haar vraagt. Op papier zou haar ontwikkeling nu dus moeten vertragen. Het tegendeel is waar. Ik zie haar groeien, stappen nemen zichzelf leren kennen en de echte wereld weer meer ontdekken.
Mijn taak als moeder is nu haar te begeleiden in haar reis. Haar niet terug te duwen naar wat ‘hoort’ maar tegenover anderen te vertalen wat ze nodig heeft om door te groeien. Ook als men het er niet mee eens is…..
