Gespannen heeft ze mijn arm vast. De drukte om haar heen in deze volle tram vindt ze verschrikkelijk. Afgeschermd met haar moeder voor haar, rug tegen het raam, koptelefoon op. Compleet in haar eigen wereld, maar de spanning in haar lichaam verraadt haar alertheid. De paniek bouwt op, gelukkig wordt de tram leger op weg naar onze bestemming, wanneer we de tram verlaten kan ze eindelijk weer echt ademhalen. Onze reis is een beproeving, maar de bestemming is haar alles waard.
We betreden het theater, een rustig plek tot we de zaal in mogen. Toiletbezoek wil ze niet, uit angst dat de spanning op haar blaas slaat, en dat risico wil ze niet nemen. Als eerste bestreed ze de zaal. Een plekje aan het gangpad, met haar armen nog stevig om mijn arm. Daar zit ze, een prachtige jurk, zorgvuldig haar make up en kapsel uitgezocht. Een avondje uit is zo waardevol voor haar. Bij de eerste tonen van de muziek laat je me los, zakken haar schouders in ontspanning en geniet ze.
De musical Les Miserable voegt geschiedenis en musical samen. Ze zweeft mee op de muziek, ze voelt het, beleeft het en vergeet alles om haar heen. Een podium met mannen waarvan ze normaal doodsbang is voeren haar mee. Ze gaat op in het verhaal. Tranen over mijn wangen van de prachtige muziek, de mooie voorstelling, maar ook van alle spanning in mijn eigen lichaam. De spanning van je kind keer op keer zien vechten om zich staande te houden. Je kind te zien vastlopen op de zo vanzelfsprekend lijkende dingen. Continu alertheid om haar te sturen en te begeleiden om de ergste paniek te voorkomen. En hierin regelmatig falen.
Maar vandaag niet, vandaag geniet zij, geniet ik. Genieten we samen.
In de pauze durft ze eindelijk naar het toilet, het invalidentoilet wat een uitkomst is, wat dan hoeft ze niet alleen. We kijken bij het podium, praten over de geschiedenis, praten over de hoofdrolspeler die e voorheen doodeng vond, maar die haar nu een andere kant laat zien, waardoor hij ineens niet zo eng meer lijkt. Prachtig om te zien hoe ze in het afgelopen jaar geleerd heeft dit dan ook zelf te herkennen. Terwijl we weer plaatsnemen, word ze nog aangesproken dat ze er zo prachtig uitziet. Na wat aarzeling durft ze ook te antwoorden, en gaat ze het gesprek aan.
We genieten verder. Haar hele lichaam geniet mee, de spanning bij de barricades voelt ze tot in haar tenen, mijn arm dit keer niet vastgepakt uit voorzorg en angst, maar voor de gezonde spanning van het verhaal, de muziek en geluiden. Het slot applaus doet ze enthousiast mee. En terwijl we eerst alle andere mensen rustig de zaal uit laten lopen vraagt ze of ze naar de bibliotheek mag van de week, boeken zoeken over de Franse revolutie.
Kletsend over de Franse revolutie, en dat ze om dat te weten te komen geen school nodig heeft lopen we naar de tram. Waar de realiteit snel weer binnenkomt. Hard pratende mensen zorgen dat ik de paniek op zie komen. We staan op om aan de andere kant van de tram te gaan zitten. Hiermee voorkomend dat we straks op de volgende tram moeten wachten bij een donkere halte.
Even zorgeloos kunnen genieten. Even op kunnen laden voor dat moment. Waar we weer even naar terug kunnen met onze gedachten op de momenten die al snel weer volgen…..
Les Misérables bedankt je was geweldig.
