De blikken branden in mijn rug. De meningen en opmerkingen van anderen klinken door in mijn oren. Ik duw het weg, geen ruimte voor. De wereld om ons heen zet ik in pauze stand. Want het enige wat nu belangrijk is ben jij, mijn lieve kind. Verstijfd, de nagels in je arm, de tranen over je wangen. Samen ademhalen om weer lucht te krijgen.
Mensen kijken, mensen oordelen, mensen lopen door. Maar niemand, helemaal niemand die iets doet. Ik stond nog geen 5 minuten in de rij, mijn kind op een wat ik dacht rustige plek wachtend. Maar wanneer ik mij omdraai zie ik dat het mis is. Alleen, zo alleen, met alle angst en paniek. De mensen ernaast die vooral praten over wat ze zien met elkaar en in plaats van vragen elf wel verzinnen wat er is. De pubers verderop die er geintjes over maken. Ik scan de ruimte vluchtig om te zien waar mijn kind heen te leiden, weg van alles wat de angst laat toenemen, proberen te negeren wat de blikken en opmerkingen met me doen.
Lieve mensen sta nu eens stil wat uw blik, uw opmerking kan doen op zo’n moment. Bij een klein kind vliegen de opmerkingen als onopgevoed, en dat zou ik anders doen je om de oren. Bij een al ouder kind lijkt het begrip nog verder gezakt te zijn. En heb ik zelfs al eens gehoord, dat is vast een “verward” persoon… Maar nee, hoewel ik als ouder echt wel onzeker kan zijn is mijn kind goed opgevoed. Hebben we zoveel dingen al probeert die een ander zich niet eens voor kan stellen en is mijn kind niet verward, maar ze is bang. En soms ook overprikkeld. En nee dit is geen modeverschijnsel van de jeugd die tegenwoordig betutteld wordt. Dit is geen gevalletje want het kind wind moeder om haar vingertjes, is een prinsesje of wat dan ook.
Juist om realistisch mee te doen in deze maatschappij balanceren we op wat mogelijk is en uitdaging. Met het gevolg dat u lieve mensen weleens blootgesteld wordt aan mijn kind in paniek, mijn kind wat ineens heel boos kan zijn of mijn kind wat verstijfd zichzelf pijnigend in een hoekje zit. Bedenk dan eens niet wat u vindt, of wat u anders zou doen, maar bedenk u dan eens wat dit voor mijn kind betekend. Wat zou u voelen als iedereen u aanstaart als u het moeilijk heeft? Wat zou u willen op dat moment. En nee dat is absoluut geen mening van een ander. Maar ik kan u verzekeren dat is rust, en dat een voor u veilig persoon er is voor die arm om u heen. Oordeel niet, maar gebruik eens uw gevoel.
