De wereld lijkt om ons heen te haasten. Terwijl iedereen na een vakantie weer hun ritme in gaat van werk en school, kabbelen wij in ons eigen tempo door. En het voelt goed, ik zie ontwikkeling en groei bij de kinderen als we dit tempo aanhouden. Tegelijkertijd voel ik de druk, e druk van de maatschappij die ons als anders, als buitenstaanders ziet. Een simpele; “maar dat lukt wel?” na een beschrijving van ons bezoekje aan een cosplay con, geeft een vervelend gevoel. Want hoe leg je uit dat iets wat lukt en past niet beteken at de belastbaarheid toeneemt. Hoe leg je uit dat de ene drukte de andere drukte niet is. Hoe leg je uit at je veilig voelen niet vanzelfsprekend is, ook als er geen dreigend gevaar in de situatie is.
Wanneer je kind zich anders ontwikkeld, vastloopt, tegen problemen aanloopt kan het zijn dat je je verwachtingen, planningen en perspectief los moet laten. Met het loslaten oe je een stap in het onbekende, een nog onbewandeld pad, waarbij de gids je kind is. Je laten leiden door wat er nodig is, en niet door wat je denkt dat nodig is. Het is bijna alsof je het konijn van Alice volgt, zo wonderland. Je vind je weg door uit te proberen, vertrouwen in je kind te hebben, en komt op de weg soms behulpvolle en soms onbehulpzame mensen tegen. Soms voel je je enorm groot en kan je de hele wereld aan, dan voel je je weer heel klein en komt de wereld eng en groots aan. Met je kind of kinderen aan de hand ga je het avontuur aan. De een zal kleine uitstapjes wonderland in nemen, en anderen zullen voelen alsof ze altijd in wonderland verblijven, ver van e echte wereld af.
Terwijl je zelf de nieuwe weg bewandeld zullen mensen kijken, oordelen en een mening geven. Dingen waar je vaak gewoon weg niets mee kan, ie niet helpend zijn. Wat je wilt zijn mensen om je heen die een bezoekje bij je brengen in wonderland. Mensen ie een stukje meelopen. Zich verdiepend in hoe het echt gaat, wat echt nodig is tijdens het bewandelen van dat soms zo nog woeste onbegaanbare pad wat je aanlegt.
