Daar is die weer, die twinkeling in je ogen. Je zit in het hooi op de kinderboerderij. Geduldig rondgelopen en gewacht tot er geen kinderen meer waren bij de konijntjes. Je knuffelt ze, je praat tegen ze. Je ziet precies wanneer de konijntjes gespannen reageren. “Niet bang zijn, ik weet hoe dat voelt maar het hoeft nu niet”. Op de kinderboerderij, op een heerlijk rustig moment, huppelt ze rond. Gaat in gesprek met de pauw, waar ze eindelijk niet meer bang voor is, nouja ze durft er nu naartoe om de pauw te overtuigen ook niet bang voor haar te zijn. Ze gaat in gesprek met een brutale geit waarvan ze vindt dat die niet zo de schapen moet wegpesten. Knuffelt het enige licht bruine schaap en vertel haar dat ze juist zo mooi is omdat ze anders is. Door het bos naar huis rent ze nog wat rondjes, mij niet uit het oog verliezend. De eenzame man die ons aanspreekt en een stukje geschiedenis verteld, is spannend, maar na uitleg dat deze man waarschijnlijk heel eenzaam is, is ze blij dat ze naar zijn verhaal heeft geluisterd. Een klein meisje in een puber omhulsel. Maar wat heerlijk dat ze gewoon ongedwongen dat kleine meisje mag zijn. Zo ontspannen dat zelfs haar knuffel de gehele tijd in haar tas blijft.
Het kleine meisjes die maanden weggekropen, angstig in dat puberlichaam zat komt langzaam naar buiten. En daarmee wordt mijn dochter langzaam beetje bij beetje meer ontspannen, niet meer alleen op de momenten dat ze zich compleet veilig voelt, maar ook op plaatsen die heel spannend zijn. Door te ontspannen kan ze weer de keuze maken om toch net even door te zetten als iets spannend is. Af te wegen welke angst niet te negeren is en welke angst ze stoer trotseert.
Maar ze gaat niet naar school, nee ze gaat niet naar school, en daar is wat van te vinden. Maar ik zie weer die twinkeling in haar ogen. En als ik iets geleerd heb in de afgelopen jaren is het wel dat je fijn voelen, doen wat goed voelt zoveel belangrijker is voor de algehele ontwikkeling is dan naar school gaan. Betekend dit dat we school maar af moeten schaffen uiteraard niet, maar dit betekent wel dat we de stem die ons kind heeft moeten horen. Of deze nu zacht fluistert of keihard schreeuwt. Laten we de waarde van de stem van een kind eens tot ons door laten dringen. Want als onze stem niet gehoord wordt, zal het gedrag het over nemen. Als onze stem niet gehoord wordt zal dit iets doen met ons welzijn. Dat geldt voor elke leeftijd. Luister dus naar elke stem, luister eens naar de stem achter het gedrag. Wie weet leren we er nog iets van als we eens echt naar de stem van een kind luister. Ik weet wel zeker dat we er iets van leren.
