Vandaag mag ik op stap met mijn dochter die zich kleed zoals ze zich fijn voelt. Die de blikken van anderen vaak niet ziet. Maar die ook niet snapt waarom anderen er een mening over moeten zouden hebben. Ze is kwetsbaar maar oogt vervolgens as iemand die doet wat ze wil en wat een ander daar van vind is niet boeiend… Bij de meeste mensen verschijnt een lach als ze langsloopt en de mensen die er minachtend naar kijken krijgen een boze blik van mij.. Maar hoe anders was het toen ze afgelopen week in vomplete shutdown modus ging.. Alleen in de suoermarkt, vastlooen, heel knap mama bellen en dan hoor je via de telefoon hoe ze verder vastloopt, beseffend mama zit thuis ziek… Via de telefoon hoor ik mensen die willen helpen, maar besef me ook de 1 die wil helpen is een man… Het moment dat ik besef ziek of niet ik ga er nu zo snel mogelijk naar toe.. Ineen gedonken in een hoekje bij het brood zit een klein hoopje ellende.. een winkelmedewerkater, 2 agenten en mensen die verteld qordt gewoon door te lopen. Geen communicatie mogelijk… Met mijn arm om je heen, mijn stem die je hoort komt er iets wat ontspanning. En kan ik je activeren mee te lopen naar achter, weg van de blikken en de nieuwsgierige mensen… Dan zijn die blikken niet meer onschuldige blikken van mensen die je kledingstijl niet snappen. Het zijn de blikken van onbegrip, de fase van een klein verdrietig meisje zijn we voorbij, als een puber vastloopt zijn de blikken anders, de meningen duidelijk aanwezig en is het vooral een gevoel van overlast wat de boventoon voert. Uitzonderingen daar gelaten. Wat zou het mooi zijn als we vooral wat aardiger naar elkaar zijn, we ons bewust worden dan een blik met een glimlach een postieve werking heeft en een blik met verontwaardiging onwenselijk is in welke situatie dan ook.. Een vriendelijke lach of deze nu echt is of niet brengt wat liefde en begrip in onze samenleving, laten we die lach maar gewoon gebruiken als je iets ziet wat je niet begrijpt….
