Van het weekend werd maar weer heel duidelijk hoeveel we nog van de jeugd kunnen leren. En met name zoals ze het zelfs zeiden; ‘de aparte figuren, de rare pubers die niet helemaal in het hier leven’.
Want waar de hele maatschappij zegt taboedoorbrekend te willen zijn, bestaan er gewoon geen taboes…..
Hoezo geen taboes? Ik zal even de context schetsen. We staan op een plaatselijk historisch festival. Kraampjes met bijvoorbeeld edelstenen, heksenhoeden, sieraden en fantasie boeken.. Heerlijk eten met een middeleeuws tintje en kampementen die een stukje historie laten zien. Een aantal shows met paarden en uiteraard passende muziek op een podium. De bezoekers, eigenlijk iedereen die er in de buurt woont, gezinnen en zoals me later verteld werd de aparte figuren die niet helemaal in het hier leven. Ik blijk samen met mijn dochter in die laatste categorie te vallen, als je me dan toch in een hokje in wil delen, is dat ook wel een leuk hokje.
Helemaal in stijl, en ja ik doe daarin lekker mee, komen we aan, lopen een rondje. Een meisje in cosplay wekt de interesse van mijn dochter. Maar erop afstappen is heel spannend, dus word ik door dochter richting het meisje geduwd.. Net alsof een volwassene die een puber aanspreekt minder raar is dan 2 pubers die elkaar aanspreken, maar goed alles voor je kind.. Dus open ik het gesprek. Het antwoord van dit leuke cosplay meisje is eigenlijk heel simpel; “ik vind jouw outfit ook super, en ik snap je ik ben ook socially akward” Met die woorden is het ijs gebroken. En na wat simpele introductie, wat dansen op de muziek volgt er staand bij een vuurschaal een gesprek waar menig volwassene nog iets van kan leren. Want elk taboe over mentale gezondheid wordt genegeerd en open wordt er gesproken over dingen waar ze tegen aan lopen, wat ze bij elkaar herkennen en hoe hun traumatherapie verloopt….. Van mijn dochter ken ik deze openheid, maar hoe geweldig is het als je er open over kan praten, want het s ook zeker niets om je over te schamen, er sluit nog een meisje aan, die zegt he wat leuk ik heb ook autisme, maar daar is niets mis mee hoor.. Met zijn 3e maken ze lol, lopen we in kostuum nog even een supermarkt binnen voor marshmallows, de horen ten slotte bij zo’n vuurtje. En terwijl de gesprekken het meisje sterkt in het durven doen. Spreken ze gewoon nog even de leadzanger van een band aan of die ook een marshmallow wil..
Daar sta je als trotse moeder die er gewoon bijhoort; “want als mijn moeder erbij is voel ik me veilig en raak ik minder snel n paniek”. “Dat snap ik helemaal, is het goed als ik straks met jullie meereis naar huis” is daar het antwoord op. Trots kijk ik naar een 3 meiden die elke dag als raar en anders gezien worden, die nu heerlijk zichzelf kunnen zijn, laten zien wat de kracht s als je gewoon open kan praten over alles en het waarderen als je gewoon jezelf kan zijn ook als dat betekend dat je als, elfje, fee, roodkapje, heks of wathever erbij wil lopen en gewoon wil dansen en uiteraard marshmallows wil roosteren.
Binnen 5 minuten was er begrip, erkenning en herkenning omdat ze gewoon zeiden wat ze voelde, wat ze meemaakte en wie ze gewoon zelf zijn. Zullen we deze sterke meisje die vaak als raar gezien worden eens het voetstuk geven die ze verdienen! Echt jezelf kunnen zijn, en je daardoor vrij voelen, je gevoel durven benoemen en je grenzen durven te verleggen omdat je elkaar sterker maakt alleen al door begrip. Ik ben super trots, niet alleen op mijn eigen dochter maar ook op de andere 2 meisjes die het mooiste in elkaar naar boven brachten gewoon door zichzelf te zijn…..
Je kan je voorstellen dat we uiteraard de 2e dag van het festival het nog even over deden, en dit keer zat ik trots op een afstandje en was die veiligheid genoeg.
