Waar licht de scheidingslijn tussen eigen wereldje en gewoon fantasie spel…Door wat gebeurtenissen en gesprekken ben ik daar eens duidelijker naar gaan kijken. Waar licht de grens tussen de “gewone” fantasie, en wanneer begint het eigen wereldje, de veilige cocon.. Want dat is wat het eigen wereldje is, een veilig gevoel.. Door de grens op te zoeken kom je soms tot aparte ontdekkingen… Bij mijn oudste is de grens voor mij soms namelijk lastig te vinden, zijn veilige wereldje en zijn fantasie staan verder van elkaar af dan bij mijn dochter, en daarnaast hoor ik meestal in zijn eigen wereldje, heel ver mag ik doordringen in die veilige cocon, een groot voorrecht omdat ik weet hoe speciaal dat is, pas als de crisis te hoog is kom ik er niet meer in, gelukkig komt dat niet altijd vaak voor, maar het komt helaas wel voor. Maar dan mijn dochter, haar veilige wereldje is wat ingewikkelder, die heeft ze compleet opgebouwd door middel van fantasie en sprookjes, en soms mag je mee, wel volgens haar regels, maar dan mag ej op reis doro haar veilige wereld, en ga je mee in haar voorwaarden opent zich een complete wereld zich waar je optimaal kan genieten van haar mooie denkwijze, haar magische momenten en haar mooie talenten. Een eigen wereldje wordt gebruikt om je veilig te voelen, en voor sommige kinderen kan die veiligheid al nodig zijn op voor de gemiddelde persoon gewone momenten.
Wanneer ik terug kijk naar mezelf was ik ook een kind met een eigen wereldje, waar ik van genoot, waar ik soms ook niet van snapte dat andere dat niet zagen, of snapten.. En oh wat genoot ik als iemand me me mee op reis ging in dat wereldje.. Mijn oma was daar erg goed in, en hoewel ik nu pas snap waarom, was dat de kracht van mijn oma. Wat zou ik oma graag mijn kinderen zoals ze nu zijn laten zien.
De eigen wereld van mijn dochter is groot, en wordt steeds vaker naar boven gehaald. Waar de grens vroeger dun was en ze er makkelijk uitgehaald kan worden wordt dat nu steeds moeilijker. Al haar interesses sluiten bij dat eigen wereldje aan. Voor buitenstaanders is het gewoon een vrolijk, sociaal fantasievol meisje.. wat ze uiteraard ook is. Maar ze vlucht snel en vaak weg in dat eigen wereldje. Daar haar eigen wereldje bestaat uit een sprookjes wereld, oogt ze vervolgens gewoon als een vrolijk meisje die met fantasie spel bezig is. Echter is ze dan slecht bereikbaar waardoor de sociale vaardigheden met betrekking tot leeftijdsgenoten afnemen. Een vriendschap ontwikkelen is dan erg lastig. en dat is nu net waar we nu tegen aan lopen… Door er zo voor ander te willen zijn en er zo hard voor te werken vervalt ze steeds meer in haar eigen wereldje, waarmee ze voor elkaar krijgt voor de buitenwereld in eerste instantie over te komen als een meisje waarbij alles goed gaat. En als kleuter zijnde werkte dit uiteraard goed, maar nu wordt het verschil met leeftijdsgenoten groter en loopt ze vast.. dan volgt de vraag.. tot hoever gaan we door, wanneer kijken we verder.. bij mij is dit punt nu bereikt, het knagende gevoel wordt groter… Ook de ib-er op school gaf aan de zorgen steeds meer te gaan delen, de juf zag het wel deels maar was nog niet over de streep, tot de ib-er duidelijk aan gaf… was dit nu juist ook iets waar de oudste tegen aan liep… het subtiele verschil waarin duidelijk werd dat de oppervlakte vooral bestond uit aangeleerd gedrag om maar niet anders te zijn.. want dat wordt verwacht in een schoolse situatie… Elk kind is uniek, en elk kind zal een veilig wereldje hebben, maar waar ligt de grens tussen een klein veilig plekje of een compleet eigen wereld om de echte wereld aan te kunnen…
