Pas zijn er weer onderzoeken in de media behandeld, mensen met autisme zouden toch empathie hebben…Nou heb ik daar nooit aan getwijfeld, al was het voor mij altijd een raadsel waardoor sommige dingen wel opgemerkt werden en andere niet… Het zet me aan het denken, in hoeverre kan je het empatisch vermogen aan leren??
Het verschil voor verschillende mensen waarvoor mijn zoon empathie voelt is groot, en met groot bedoel ik enorm. Vandaag werd ik daar nog enorm mee geconfronteerd… Als klein jongetje had ik snel al door dat er maar weinig begrip kwam als hij iemand bewust of onbewust pijn deed. Dus benoem je alles ook op dat punt. Door zelf chronisch pijn patiënt te zijn en het voor mij nodig was dat ik soms aan kan geven, vandaag gaat het echt niet, benoem ik ook heel erg mijn gevoel. Maar ook hoe iets voelt voor zijn zusje heb ik altijd benoemd, en toch is er een verschil. Wanneer het om mama en zichzelf gaat staat daar een gevoelig jongetje die lief en zorgzaam is en niemand pijn wil doen en daar ook heel verdrietig om kan zijn als dat wel gebeurt… Het andere gezicht is het jongetje dat nonchalant oogt als het om gevoelens van andere gaat, die zich serieus afvraagt waarom iedereen op de crematie van oma huilt, en logisch redeneert dat iemand bij een groot verlies dan vast een paar dagen niet op school is. De gevoelens van anderen zijn voor hem zo slecht te plaatsen… Terwijl bij het kijken van een film met een zielig moment hij enorm verdrietig voelt en enorm moet huilen.. Wederom komt de vraag, hoe werkt zijn koppie toch? Het ene moment loopt hij over van emoties en het andere moment lijkt hij op het oog niets te voelen.. Wat kunnen we hem nog aanleren om meer open te staan voor anderen, want de connectie kunnen maken met een ander is niet juist dat de basis tot een gezonde relatie later als hij volwassen is? Dat hij het kan is duidelijk, want de band met mij is dusdanig dat juist die band me beangstigd.. wat als ik wegval… wat gebeurd er met hem??? Zelfs heeft hij daar al zijn menig voor klaar, een mening die er zo oprecht uitkomt dat het mijn angst erom nog groter maakt… Maar hoe leren we hem dat hij naast mama echt nog een connectie met een ander op kan bouwen…
