In een ideale wereld is er passend hulp op het moment dat het nodig is. Als je als ouder de stap durft te zetten. Want ja dit is een enorme stap die (bijna)voelt als falen. Je roep om hulp wordt warm beantwoord, en binnen korte tijd bloeit je kind eer op en ontwikkelt weer verder.
Helaas is het geen ideale wereld en is hulpverlening een soort oerwoud waarin je je weg moet vinden. Een weg waarin je soms vast komt te zitten in een donker moeras of je tuurt naar een eindeloos lange weg. Het is zoeken naar de juiste manier van hulp, tegen wachtlijsten aanloopt. En onder bureaucratie bedolven wordt. De gemeentes hebben de taak dit te vergoeden en zijn zelf ook gebonden aan regels en beperkingen. Ondertussen spartelt je kind of je gezin om het hoofd boven water te houden, iets wat niet te goede komt voor de zorgvraag die je al had bij de start.
En dan is er hulp…. Hiermee zou wederom in een ideale wereld de oplossing er zijn. Helaas wederom we leven niet in een ideale wereld. Door de wachtlijst zijn de problemen eerder complexer geworden. De aangevraagde hulp is niet meer voldoende. Of blijkt gewoon niet passend. Op naar de volgende wachtlijst, de volgende hulpverlener. In de hoop dat deze wel passend is.
Het is geen uitzondering om te horen dat de hulpverlening handelingsverlegen is. Of dat men op 12-jarige leeftijd te horen kreeg; “sorry we zijn uitbehandeld? “. Of er worden stappen genomen maar niet doorgepakt. Ouders die de wanhoop nabij zijn geen uitzondering meer, met angst in hun hart, want wat is er straks nog over kwa hulp? De wanhoop van mail na mail, telefoontje na telefoontje met een roep om hulp.
Niet alle hulpverlening is slecht. Ik mag me gelukkig prijzen met een team, want ondertussen zijn we getraind in mdo’s, die met zijn alle samenwerken en het gezamenlijk doel voor ogen hebben. En zelfs dan in een crisis is de vraag wat nu? Wat is er passend?
Maar vele ouders hebben niet dat team, zie ik en hoor ik schreeuwen om hulp met hun laatste beetje energie en vechtlust. Mijn hart breekt als ik de situatie hoor, en kind die vastloopt en ouders die keer op keer tegen een muur aanlopen. ‘
In een ideale wereld zou ik mijn kennis en ervaring omzetten in wel passende hulp. En toveren kan ik niet, het systeem veranderen kan ik niet. En toch zou ik iets willen doen….
