“Hoe lang geleden begon het extra zorgen?”
Een duidelijke vraag tijdens een intakegesprek bij de psycholoog, niet voor mezelf maar voor mijn kind. Omdat er sprake is van een complex trauma. Hier moet ik wel even over nadenken en misschien toch ook weer niet, ik moet nadenken omdat ik het me bijna niet voor kan stellen, maar eigenlijk weet ik het antwoord wel zeker. Dit was 16 jaar geleden, toen mijn oudste 6 maanden was en ik voor het eerst de stap zette naar de huisarts omdat mijn kind zo verschrikkelijk prikkelgevoelig was.
“16 jaar intensieve zorg, dat is nogal wat”. Maar eigenlijk zie ik het zelf niet zo. Het waren periodes die heel intens waren, het waren periodes dat er bijkomende gebeurtenissen waren, maar er waren ook moment dat het allemaal best goed liep. Maar als ouder groei je je erin mee, en doe je het gewoon. Je past aan, zoekt balans, die soms even zoek is, maar meestal wel te vinden is. Die balans is niet altijd voor iedereen duidelijk. Maar zoals ook deze psycholoog zelf al zij, eenouder ontspant ook pas als het goed met de kinderen gaat, ook dat is zorgen voor jezelf.
En laat dat nu net nu even het belangrijkste zijn, en daarom zit ik bij die intake. Er is iets nodig zodat het goed blijft gaan met mijn kind. Dat de triggers waar ze nu tegen aanloopt verminderen en ze gebeurtenissen een plekje kan geven. En dan komen we op het punt, zien we hier iets wat voortkomt uit triggers van trauma, of gaat dit verder dan dat. En dan is eigenlijk 1 ding duidelijk, de combinatie van trauma en autisme…. Het versterkt elkaar, een gebeurtenis komt extra hard binnen door autisme, wat een trauma kan versterken, maar het aanpakken van een trauma kan ook weer dwars worden gezeten door een autistisch brein.
De intake is nu achter de rug, nu is het wachten op het adviesgesprek, kunnen ze bieden wat nodig is, zal het vertrouwen in hulpverlening genoeg zijn echt binnen te komen. En wat willen ze aan gaan bieden…… Alle woorden dwalen nog door mijn hoofd, de spanning van de afspraak, en vooral ook de spanning wat doet dit met mijn kind vieren een feestje… En thuisgekomen, schakelede we gewoon weer door van het ene kind naar het andere kind. De extra zorg is er, maar dat maakt de liefde niet minder.
