k leef met het motto; ‘ ben jezelf, iedereen is uniek en omarm je unieke ik’. Mijn dochter is het toppunt van zichzelf zijn, al kan ze ook heel.goed een masker opzetten. Al is het masker opzetten op dit moment vaak te veel voor haar. Maar dat masker hoeft ook niet op. Meestal halen zowel zij als ik de schouders op als een ander daar een mening over heeft. Of als het een ander opvalt hoe uniek ze is en ze dat maar raar vinden.
Toch is er altijd 1 moment, situatie waarin het zo nadrukkelijk binnen komt dat zij de wereld compleet anders bewandeld. En dat is wanneer ik haar naast haar neefje zie. Nouja neefje, een puberknul die haar en mij in de lengte voor ij is, maar toch altijd neefje zal blijven. Want hij is tenslotte toch echt een paar weken jonger.
Maar het verschil is groot, begrijpen doen ze elkaar al even niet meer, al begrijpen pubermeisjes puberjongens als snel niet net als omgekeerd ze dat ook niet doen.
Toch is het verschil groot en groeit. Terwijl ik haar zie worstelen met al het sociale en haar angsten. Lijkt bij mijn neefje juist de kracht van het sociale te liggen. Ook mijn nichtje die toch echt een paar jaar jonger is zie ik haar sociaal voorbij gaan. Ik heb dan ook een gezellig neefje en nichtje. Het is dan ook geen jaloezie die ik voel maar meer angst. Waar moet mijn dochter tegen op boksen. Haar veilige school waar iedereen een beetje anders is geeft haar de ruimte om te groeien en te ontwikkelen. Maar de echte wereld, die steeds dichter bij lijkt te komen lijkt bijna een levensgevaarlijke weg vol angsten die ze moet bewandelen. Gelukkig hoeft ze het niet alleen te doen, en volgen we haar tempo erin. Maar toch die angst, dat moederhart die haar zo graag een wereld zonder al die angst gunt, ik zou zo graag willen dat het voor haar gewoon wat makkelijker wordt.
