Tot 4 keer toe zit ik een blog te typen… en tot 4 keer toe wis ik daarna alle letters weer van mijn scherm. Ik wil van alles tikken, maar de focus is er niet, het onderwerp wat ik bedenk lijkt niets zeggend, terwijl het normaal genoeg passie los maakt door te typen. Ik wil van alles zeggen, ik wil van alles schrijven en misschien zelf wel schreeuwen, maar het blijft steken.
Ik ben mega trots op mijn kinderen, en vier elk stapje die ze zetten, op een voor hen passende manier. En dat dit vaak gepaard gaat met we doen een stap vooruit, maar daarna een kleintje terug maakt niet uit, want uiteindelijk gaan we nog steeds vooruit. Echt trots was ik van de week op de oudste, midden in een spooknacht van letterlijk 1 uur slaap, kreeg ik op mijn “ik probeer te helpen” als antwoord: “dat weet ik en is goed” Een voor anderen misschien een nietszeggend zin. Maar in dit geval betekent dit zo ontzettend veel. Het betekent dat ik het vertrouwen heb gekregen. Een heel breekbaar vertrouwen in ons geval. Niet omdat onze band niet goed is, maar omdat onze band tot het uiterste getest is. De band waarover ik nooit twijfelde, of nouja, nooit twijfelde niet, want onzeker kan ik erg goed zijn, maar de band die duidelijk aanwezig was in vele moeilijke tijden.
Maar de band behouden zeker op de moeilijke momenten is keihard werken. Met wat bij ons het belangrijkste punt misschien wel is, het echt zien van de ander, het kind. En echt zien betekend, door gedrag heen kijken, betekend door aanpassen en spiegelen heen kijken. Betekend interesse tonen in dingen die je zelf misschien wel echt niet leuk vindt. Het is het koesteren van de gelijkenissen die je samen hebt, maar belangrijker nog is het accepteren en omarmen van de eigenschappen waar je juist minder met elkaar gemeen hebt. Je hoeft geen studie te volgen in de interesse van het kind voor je een gesprek aan gaat, maar laat je kind je leren wat die interesse voor hem of haar zo speciaal maakt. Ga mee het wereldje in van je kind. En als dat wereldje je ligt is dat natuurlijk makkelijk. Maar de uitdaging is vooral eens mee te gaan dat wereldje in waar het voor jezelf niet makkelijk is.
De band met je kind wordt getest door je kind, door de maatschappij door allerlei invloeden waar je zelf geen controle op hebt. Maar dezelfde band is belangrijk om stevig te zijn op precies die momenten. En wanneer een kind de grens opzoekt van die band om te testen of die band stevig genoeg kan het zomaar zijn dat je als ouder getest wordt op de grenzen die je dacht te stellen als ouder. Dat kan zorgen voor een sterkere band, maar ook een band waarin scheuren komen. Scheuren die je wilt herstellen, maar soms onherstelbaar lijken. Die scheuren zag ik komen, en met die ene zin, midden in die slapeloze nacht wist ik zeker, de scheuren zijn nog heel breekbaar, maar zijn wel aan het genezen.
