Trauma sensitief, een woord wat je (gelukkig) steeds vaker tegenkomt. De eerste keer dat ik het woord tegen kwam was toen ik op zoek ging naar informatie over speciaal onderwijs. De desbetreffende school maakte gebruik van een trauma sensitieve aanpak. Nieuwsgierig las ik hierover, en volgde ik een informatieavond hierover. De aanpak sloot goed aan bij de manier van opvoeden die ik me eigen had gemaakt. En met kinderen die het reguliere onderwijs toch wel traumatisch hadden ervaren een welkome aanpak. En hoewel het voor mijn oudste helaas niet voldoende was, blijkt de trauma sensitieve aanpak voor mijn jongste noodzakelijk te zijn om onderwijs te kunnen volgen.
Terwijl het mijn interesse blijft hebben, heb ik na de eerste keer de link met thuis niet meer gelegd. Tot afgelopen week de hulpverlening van ons zelf met de vraag kwam of ik wist wat traumasensitief was. Ze zag dat ik dat namelijk in de thuissituatie heel veel toepaste. Zelf noemde ik het thuis altijd terug naar de basis en vanuit daar weer verder. Terug naar de basis houdt eigenlijk in bij ons terug naar het punt waarop het kind zich volledig veilig voelt. Vaak is dit zichtbaar door jong gedrag, waarbij de ruimte wordt gegeven daaraan. En dat is een ruim begrip en is natuurlijk voor elk kind weer anders. Dit kan bijvoorbeeld betekenen dat bij veel spanning we echt een stap terug doen, even geen verwachting, dus niet de vraag wat er is, maar het gevoel geven dat het nu even niet belangrijk is, maar dat je fijn en veilig voelen voorop staat. Met een dekentje, een kruik dicht tegen mama aan een kopje theedrinken terwijl we een film kijken, waar je je normaal gesproken alweer veel te oud voor voelt.
De geborgenheid, de herinnering, de nabijheid en het even niets hoeven, de combinatie zorgt voor het veilige gevoel. Vanuit dat gevoel bouwen we weer op, op het tempo van het kind. Ik zet het in wanneer en waar het ook nodig is. En hoewel het in alles verweven zit zet ik het bewust in (op een voor dan passende manier) als ik de kleine hints, bijna onzichtbaar soms, zie bij mijn kinderen. Van de manier van praten, tot een houding, of soms als ik een bekende trigger aan zie komen. Terug naar de basis, terug naar het veilige gevoel, ook als dat een stap terug doen betekend. Vanuit daar groeit het veilige gevoel en het vertrouwen weer en kunnen we weer samen verder. En ja voor de buitenwereld kan dit ogen als je kind klein houden, de overbezorgde moeder of de moeder die een excuus zoekt om het gedrag goed te praten. Al die opmerkingen hoe pijnlijk ook schud ik op dat moment van me af, want wat je aan de buitenkant ziet is niet altijd een weerspiegeling van wat er aan de binnenkant gebeurt. Trauma is aan de buitenkant niet zichtbaar, maar vergt wel een oplettende blik en een passende aanpak.
