“Kinderen lopen een achterstand op”
“Vakantie inkorten want kinderen krijgen een achterstand”
Zijn dit nu echt de grootste zorgen? Staat ontwikkeling dan stil? Of ontwikkelen kinderen nu hele andere capaciteiten, nu er geen school is. Zitten de meeste kinderen niet keihard te werken, leren ze nu niet extra nuttige dingen ontwikkelen? Zijn de leerkrachten niet allemaal keihard aan het werk en straks toe aan een welverdiende vakantie? Een thuiszittend kind of hij/zij nu wel een schoolprogramma kan volgen of niet zal hele nieuwe vaardigheden ontwikkelen. Waar de maatschappij en school het volgen is van vaste paden die je moet volgen worden we nu allemaal massaal gedwongen buiten die ingesleten paden te denken. We ervaren wat de structuur van school met ons kind doet, of dit nu positief is of niet en kunnen daar dus van leren. Zien waar wel en geen frustratie ontstaat en werken daar aan, want niemand wil dat die bom aan frustratie ontploft. Alle kinderen leren dat niet alles vanzelfsprekend is, wat een kracht sociale contacten kunnen hebben, maar sommige misschien ook wel dat ze dat sociale echt een stuk minder missen dan gedacht. Kinderen gaan spontaan koekjes, taarten of wat dan ook bakken. De kracht van op elkaar aangewezen zijn wordt versterkt, en we leren dat je je vervelen zelf op kan lossen, of samen door iets te bedenken. De creativiteit wordt op elk vlak geprikkeld omdat vele bekende dingen nu even niet mogelijk zijn. DE online vaardigheden worden getest, en het feit dat je al weet hoe je gesprekken online op een goede manier kan volgen zal een waardevolle techniek zijn voor de toekomst.
Lopen kinderen echt een achterstand op of gaat de ontwikkeling nu gewoon via een andere route. Een route die voor iedereen anders en onbekend is. Is dat de spanning die ervoor zorgt dat we bang zijn voor achterstanden.
Ik heb een kind die school ontzettend mist, wie had dat ooit gedacht na haar enorme paniek aanvallen als ze alleen al aan school dacht. Ze mist haar vrienden en vriendinnen, de juffen en haar favoriete meester die ze nu zo graag even een knuffel wil geven, of zijn haren in de war wil maken. Maar datzelfde meisje die therapie volgde om te leren vragen, leert nu om hulp vragen, want als je er niet uitkomt, niet aan de juf durft te vragen online dan moet je het wel aan mama vragen. En elke vraag is spannend en moeilijk, maar het lukt steeds beter. Zo kan ze volgend jaar op het voortgezet het misschien wel vragen aan de juf/meester. Ze leert dat als je op tijd aan je werk begint dat je dan lekker op tijd klaar bent om leuke dingen te doen, ideaal voor het huiswerk volgend jaar. Ze leert in oplossingen denken, want een spreekbeurt online is te spannend, maar een werkstuk, die ze nog nooit gemaakt heeft, is ineens reuze interessant. En een opdracht kan je ook via videobellen met een vriendin uitvoeren terwijl je beide in je eigen huis dezelfde handelingen doet.
En mijn al thuis zittende zoon, die schoolwerk nu te lastig vind, vind zijn weg in de techniek opdrachten. Heeft de rust nieuwe gerechten te proberen, en kwam gister uit zichzelf helpen met koken. En at vervolgen een nieuw 1pans gerecht. Een feest voor ons op zich.
De kinderen staan niet stil, ontwikkelen geen achterstand in hun ontwikkeling, ontwikkelen nu alleen op andere vlakken, waar we misschien wat meer waarde aan kunnen hechten dat het vastgestelde school curriculum. Misschien zien we als de scholen weer kunnen starten de echte waarde van die ontwikkeling, als de zelfstandigheid in de klas gegroeid is, als kinderen ineens weten hoe je contacten kan onderhouden als je elkaar niet ziet. Als er eigenschappen ontwikkeld zijn waarvoor op school geen tijd is. Als elke week de juf of meester straks een zelfgebakken koekje, cakeje of taartpunt krijgt. En die vakantie, die vakantie is straks keihard verdient door de kinderen en de leerkrachten. En alle ouders waarderen straks de leerkrachten een stuk meer.
Maar boven alles hebben we nu een generatie die straks met een grote tegenslag om kan gaan, en kan denken in oplossingen en mogelijkheden in plaats van problemen.
