Niet altijd sta ik er bij stil, zeg eerder maar meestal sta ik er niet bij stil, hoe zorgintensief autisme in een gezin kan zijn. En wat is nu heel zorgintensief. Als moeder doe je wat je doet en dat is het… of toch niet.
Afgelopen vrijdag ging ik samen met de systeemtherapeut uittekenen hoe het nu zat met het geven. Het geven in een ruim opzicht gezien. Het geven als gewone aandacht en zorg maar ook het stukje extra als in begeleiding, extra zorg etc. Hoe staat dat in verhouding in ons gezin, en het stukje dicht naast ons, ons systeem. Maar ook wer uitgetekend en besproken het verschil, de intensiteit en de energie die het geeft en eventueel opleverd.
En daar kijkend naar de tekening en het bespreken werd het voor mij heel duidelijk wat nu zorgintensief eigenlijk betekend. Niet alleen voor mij maar voor ons hele gezin. Hoe zit het met de balans en welke dingen zorgen ervoor dat die balans zo kwetsbaar is en er soms ook gewoon niet is.
Ook het verschil in hoe het zorgintensief is is erg verschillend. Zo vraagt de 1 duidelijk die extra zorg, schreeuwd figuurlijk want het gaat niet schreeuwend, maar het is wel een schreeuw om aandacht/ zorg/ begeleiding. En doet de ander het op de stille manier, en is het juist heel zorgintensief dat het niet aangegeven wordt. Dat eigen wereldje en niet om hulp vragen maakt het juist ook zorgintensief, want het is niet dat er geen zorg/ aandacht/ begeleiding nodig is, maar de mogelijkheid om dit te vragen ontbreekt. Iets waardoor er dus extra energie gaat zitten in de aandacht die nodig is om het niet over het hoofd te zien.
Hoeveel energie bezit je en hoeveel kan je er kwijt aan de extra zorgvraag. Waar ontvang je de energie van terug. Want ook zelf iets terug krijgen kan de energie in balans brengen. Maar ook de kracht van wie er achter je staan en je steunen kan je energie in balans brengen.
Na het inzichtelijk krijgen kwam er ook wat rust, duidelijkheid waar moet ik op bedacht zijn. Een startpunt om te werken aan een nog betere balans. Wat ook vervelende gedachtes en gebeurtenissen brengen alles uit balans. En laat het nu juist dat zijn wat zorgt dat we naar de balans gaan kijken. Door hierbij hulp te zoeken zal niet alleen ik, maar het hele gezin er profijt van hebben.
De vragen;
Waarom noem je het zorgintensief?
Hoe kan je nu mantelzorger zijn van je eigen kinderen want als moeder zorg je toch gewoon?
De ene vraagt zeker wel veel meer aandacht dan dan ander ?
En opmerkingen zoals;
Ja elke moeder is moe.
Ja mijn puber vraagt ook altijd aandacht.
Maar ik merk niets aan ze dus zal wel meevallen.
Dit alles kan ik nu zonder twijfel aan mezelf beantwoorden.
Ja mijn kinderen zijn erg zorgintensief, maar alle energie en zorg die ik er in stop doe ik met alle liefde en aandacht. En niemand is daar bewuster van dan een ouder van een zorgintensief kind.
