Van het weekend overviel het me even hart. De eenzaamheid.
Iets wat je niet ziet aan de buitenkant, waarbij vele denken aan ouderen. Maar overal komt het helaas voor. Ook bij ouders van een geweldige, maar zorgintensieve kinderen ligt eenzaamheid op de loer. Niet bij iedereen, maar volgens mij wel bij vele. Maar het blijft een beetje een taboe.. want toegeven dat je eenzaam.bent is niet makkelijk.
En dan zit je daar op de bank, de kinderen niet thuis, en tegen de mensen om je heen, collega’s, familie zeg je; “ja inderdaad even lekker bijtanken nu de kinderen bij papa zijn, even tijd voor mezelf, even rust.”
Maar dan zit je daar, je betrapt jezelf erop dat je tegen je katten praat, en waar je inderdaad even niet hoeft te zorgen, nouja niet zorgen van dichtbij maar dat is een ander verhaal, is de rust je even te veel. De stilte in huis, het gebrek aan energie om met een leuk plan te komen voor jezelf.. Maar ook niemand dichtbij die zegt. Kom trek je schoenen aan we gaan even uitwaaien. Of kom we drinken even een kopje thee, of een wijntje.. En ja het ligt ook een beetje aan mij, ik ben moe, heb weinig rijd, ja als de kinderen er niet zijn. Het vaste ritme doorbreken is lastig. En zelf het initatief tonen vind ik doodeng. Maar nu kwam het hart en zwaar aan, een vermoeiende week vol afspraken, geen rust momentje, alles gewoon even te veel.. En hoe lief de kat ook bij me kwam liggen, en luistert als ik praat… Hij zegt niets terug, al kwam hij later op de avond wel heel lief een pakje zakdoekjes brengen (ok ok hij was er mee aan het spelen en daarom bracht hij ze maar toch.. ).
Ja ik ben eenzaam, maar verward het niet met zielig want dat ben ik niet.. Ja ik kan een vriendin appen, wat soms echt oplucht, maar de afstand is te groot om even een kopje thee te drinken.. Maar zelf heb ik de energie niet om actief aan een vriendschap te werken.. Ik vertel mezelf dan dat die tijd nog komt, later als ze groot zijn.. Maar nu ben ik er voor mijn kinderen, die hebben me nu harder nodig…
Ik kruip weer uit mijn dipje, haal troost uit de lieve berichtjes die ik krijg van andere moeders, en schrijf even van me af. Haal even diep adem en ik ga weer door, want het eenzame gevoel werd snel verdrongen, door een pabiekaancal van 1 van de kinderen, bleek ik ineens geen tijd meer te hebben om me eenzaam te voelen…
