Met een misselijk, super gespannen gevoel fiets ik naar mijn afspraak. Want als je met je hele gezin een trauma doormaakt, zal je daar ook met je hele gezin stappen in moeten maken. Nouja moeten, het is wel verstandig. Want welke angsten brengt het omhoog, waar loop je tegenaan. Wanneer je dan ook nog eens niet zo heel erg doorsnee gezin bent kom je als snel in specialistische zorg terecht. Maar waar ik mijn kinderen altijd netjes voorbereid, merk ik dat ik nu eigenlijk nog heel weinig weet, misschien had ik toch van tevoren door moeten vragen over wat en hoe, misschien had ik graag al geweten hoe die persoon eruit zag. Even voor mijn fietsritje, had ik heel erg de neiging om af te bellen, ziek te melden. Maar dat telefoongesprekje zou me dan geen steek verder helpen, dus zocht ik een ontspannen muziekje op en stapte op de fiets.
Een zacht ogende dame komt me uit de oh zo bekende wachtruimte halen, de wachtruimte waar ik al zo vaak gezeten heb, intake voor kind 1, intake voor kind 2, oudergesprekken, psychiater etc. Dit keer zit ik er echter ook voor het stukje trauma bij mij, want wat doet dat met je als moeder. Het gesprek start, ik voel dat mijn lichaam pure spanning is, mijn adem bijna astmatisch, maar ik zit en ik praat.
Mijn ogen gericht om de ketting van de therapeute tegen over me, goh wat ben ik blij dat ze die omheeft, een ingewikkeld patroon is er in te ontdekken, en ergens in mijn hoofd noteer ik dat elke therapeut, arts etc. zo’n ketting moet dragen, omdat je dan tenminste een mooi punt heb om je ogen naartoe te laten gaan..
Wanneer het gesprek zich focust op mijn dochter, de zorgen en angsten omtrent haar lukt het praten goed. Ik merk dat ik goed kan omschrijven waar de grootste zorg, verergerd door het trauma zit. We praten over de momenten dat de woorden van haar op zijn. Als dus de gesproken communicatie niet meer lukt. De fantasie wereld waarin ik gelukkig nog welkom ben, maar waarin maar bij weinig mensen het vertrouwen groot genoeg is om naar binnen te mogen.
Maar ook hoe mijn gevoel is, waar mijn balans is in het gezin, omdat toch wel duidelijk is dat ik als moeder veel aan het vertalen ben voor mijn dochter, en gelukkig dat ik dit kan, maar wat zouden we graag zien dat die vertaling minder nodig is. Dat het begrijpen en snappen van mijn dochter toch ook wel heel erg komt doordat we zo op elkaar lijken, en hoe ik vroeger was.
Na een uur praten, beseffen en vooral heel veel dingen voelen die ik echt even op een rijtje moet zetten sta ik weer buiten naast mijn fiets. Met spierpijn van mijn gespannen lichaam, maar zonder misselijk gevoel stap ik op de fiets, mijn hoofd leeg laten waaien op mijn ritje naar huis. Zelf mag ik via de mail, omdat dat voor mij de beste manier is om een eerlijke ja of nee te zeggen, mag ik aan gaan geven of ik het traject in wil, voor mezelf, voor mijn gezin. Ook de frequentie mag ik aan gaan geven. Het zal met kleine stapjes gaan omdat het een kwetsbaar evenwicht is.
Niet alleen mijn dochter is een kwetsbaar meisje achter een masker. Maar het besef komt keihard binnen, ook ik ben achter mijn masker nog een kwetsbaar meisje, met een breekbaar vertrouwen..
En eigenlijk is het dus wel heel veilig als ik mee mag in haar veilige fantasie wereldje.. ten slotte had ik die zelf vroeger ook,..
