Wereld autisme dag. 2 April 2020. De dag om aandacht te vragen voor autisme. Waarom vragen we die aandacht? Iedereen weet toch wel een beetje wat autisme is tegenwoordig.. Daar ligt nu net ook vaak toch wel een gevoelig punt. Men weet vaak een beetje wat het is. Gek genoeg lijkt dat een beetje op het punt dat je vaak met autisme focus hebt op details waardoor je grote plaatje een beetje gemist wordt. Men weet een beetje over autisme, maar het hele plaatje is vaak onzichtbaar. Want zoals mijn dochter vanmorgen nog heel wijs zat, autisme zit in je hoofd, en daar is het voor anderen niet zichtbaar. Hetgeen wat je ziet zijn wat gedragingen en reacties. Hoe het in het hoofd van iemand met autisme er aan toe gaat dat is onzichtbaar. Zo kan men denken dat iemand er weinig last van heeft omdat er weinig zichtbaar is, terwijl er misschien in het hoofd een kernramp plaatsvind. En hoe leg je uit wat prikkels met iemand met autisme doet, als er ook nog een verschil zit tussen prikkelzoekend, prikkelmijden en zelfs een combinatie ervan. Want hoe kan dat labeltje in je trui je nu de hele dag aflijden en frustrerend terwijl je aan je moeder vraagt om met al haar gewicht op je schouders te gaan hangen, want dat is een fijn gevoel. Of een koptelefoon opwillen om alle geluiden buiten te sluiten maar zelf wel hard gillen… Het blijft een lastig iets om te begrijpen. En hier zeg ik bewust ‘iets’, want het is geen ziekte, het is niet iets wat te genezen is, maar velen zullen ook aangeven dat ze het ook niet willen genenzen. En ook dat is voor vele raar, je hebt last van iets, het maakt het leven niet makkelijker en toch wil je het niet genezen. Autisme zit in je, hoort bij je, en zorgt voor je manier van kijken naar de wereld. Mijn dochter zei zo mooi, het is een stukje van mij en zo ben ik nu eenmaal.

Vandaag vragen we aandacht voor autisme niet om mensen te vertellen wat het precies is, maar om mensen te vragen om eens verder te kijken of te vragen hoe het voor iemand met autisme is.